Marina Losada Vicente. Camiñaba co puño pechado, da casa ao traballo, cun coitelo agarrado polo mango. O brazo pegado ao corpo, como un anexo, deixou de se abanear. A pesar da levidade do instrumento, o peso intrínseco de portar unha arma branca agravaba a idea de que o camiño era un lugar de desgrazas. Temendo que llo visen, aínda no abrente da primeira luz, deslizouno cara arriba, tapado coa manga da chaqueta. Ao tempo que o agochaba caía na conta de que era moi afiado. A súa pel, medrosa, acariciaba a folla. Para ser un utensilio de cociña, tiña a punta ben afiada.
Noutra situación, faría o camiño relaxada, cómoda. Desfrutaría do aire fresco da mañá, das cores sempre mutantes da alba. A presenza da arma facía dela unha vítima -que non unha agresora-, sentíndose tremendamente vulnerable. Miraba para os lados do camiño. Escrutaba as sombras das árbores. Escoitaba, incómoda, o canto dos paxaros -que noutra hora gozaría-, porque lle impedían percibir outros sons. O coitelo na man facía que a corredoira, abrindo o día, se fixese cada vez máis escura, sinistra, terrible. Sen motivo, apurou o paso. O propio eco das súas zancadas apurrouna a correr, mais contívose.
En canto abriu a porta do seu negocio, pousou o coitelo na mesa, respirando aliviada. Ía sentar cando caeu na conta de por que o levaba consigo. O floreiro do mostrador esperaba as rosas que ela tiña pensado cortar no camiño.
Marina:
No te creerían. Subida al estrado, si yo fuese una juez…, tampoco te creería. Lo siento. Como arma de defensa personal…, mellor sería levar un mazo ou unha tixola.
Un abrazo.
Marina:
¡Menuda entrada con semejante Coitelo Ameazador!
Tus intenciones eran otras, pero mientras no llegué al final de la historia…, pensé lo peor.
Menos mal que, “o coitelo”, era para cortar las rosas que encontrarías por el camino, para el florero del mostrador.
Muy agradable leerte.
Imaxinas o suxestivo que é camiñar cun coitelo na man, Naty! Tanto que é quen de colocarte diante dun xuíz ou xuíza que che pregunte por que saíste da casa con el, entendendo que o levabas, precisamente, para un ataque. Como explicarlle que o colleste para cortar flores!
A lectura foi moi placenteira, querida Marina, como todolo que escribes.
Referente á memoria, se non fora porque teño o vicio de apuntar todo o que me chama a atención… E logo utilizo esas estrataxemas que me explicou teu irmán que se chamaban algoritmos. Esa é a miña memoria.
Bicos, reina.
Non sabía eu ese teu gusto por Homer Simpson, Magdalena, índa que non me sorprende. O que me sorprende é a túa memoria! Agardo que o susto non che amargase a lectura. Bicos
Querida Marina:
Penso que o meu corazón debe ser forte, porque a medida que ía lendo, ía marcando o compás dun zapateado. Menos mal que o susto acumulado fuxiu cando viu que só se trataba das pintarraxeadas do mundo vexetal, como lle chamaba Homer Simpson ás flores.
Un biquiño e sigue discurrindo para alegrarnos eses minutiños de asueto.