Antonio Piñeiro. Volve o noso prezado Che Tembra aos espazos públicos tras esta tempada de recollemento. Faino cunha mestura de obra recente e anterior, na sala vestíbulo do Auditorio de Rianxo, ata primeiros de abril. Entre as súas xa coñecidas escenas literarias, reivindicativas, retranqueiras, irónicas, mordaces, memorísticas e libertarias, veñen desta vez unha serie de pezas coma esta das calas nun floreiro. Daquelas xa quedara dito a súa cara achega á equipaxe cultural da Galiza e da bisbarra coa peculiar interpretación, por exemplo, de coñecidas (ou propias) viñetas, na bigornia do seu oficio; ou un compromiso social poucas veces tan explícito. Nas novas quixera reparar agora: un outro vieiro desa evolución propia de todo artista e que en cada obra, mesmo rematada, continúa a rebulir coma rabo de lagarto -que dixo o noso tamén admirado Cela- sen que se saiba cara a onde.

De maneira que o Tembra vén de recuperar o concepto das súas flores metálicas. Non toda flor representa o tempo -teño lido nalgures-; mais as flores son o feito perfectamente accesible; o azo contemplativo universal; a cerna da esencialidade que busca o artista. Aí o seu poder de concitación. E son tamén exercicio de achegamento, necesidade de aprehensión. Outra volta o naturalismo abraiado, a larega primeira e calorosa, que é o agromo da pertenza á terra e a unha paisaxe.

Coller un apunte natural en ferro. Así nolo deixa Tembra, como querendo explicar en que consiste o seu traballo todo. Un bosquexo, a filosofía dun intre, coa materia teimosa do metal. Mesturar a delicadeza dun pétalo co carácter da fundición; mesturar a brevidade co todo; a inaprensíbel idea co milagre da súa suxeición. Ás veces é algo casual, non premeditado; e non sabemos nin o que nos move a ela. Camiñar para min, nos días do confinamento, e tomar un camelio que me saíu ao paso. Coido que era como el o expresaba no xornal, o outro día.

Coñezo no Che Tembra unha das persoas máis entrañables coas que dei. O tesón co que peta e lle dá ao barquín só é comparable coa implicación e cos afectos que profesa. Falo da súa presenza no feito cultural e no vivencial. Che Tembra é un obradoiro absoluto. Consonte o vou seguindo acho as outras naturezas do metal: o óxido poético baixo a pegada, a filosofía do molde, os seus sons (Claro da lúa / tan só o silencio / caer nunha camelia), a forza da herdanza, a gratitude polos mestres, a cambra dos elementos e, coma acó, o agasallo do ramallete da proximidade.

Unha vez puxen que ollar o Che Tembra co seu mandil me recordaba a Vulcano na fragua de Velázquez, co chapeu de Manuel Antonio e o martelo ancestral. Quizais o do país que traballa. Niso está a cousa. Sería unha boa definición do seu labor e del mesmo: a comuñón da arte coa alma do pobo.