Antón Riveiro Coello. Non é Anxos Sumai unha autora que se prodigue demasiado, mais cando o fai somos moitos os que celebramos a aparición dos seus libros. Anxos da garda, Melodía de días usados ou Así nacen as baleas son libros cos que a autora foi conquistando un lugar destacado nas nosas letras e no corazón dos lectores. Desta volta, o Nadal tróuxonos esta turbadora A lúa da colleita (Editorial Galaxia, 244 páx.), merecente do XXV Premio de Novela Manuel García Barros, e que acontece, na súa maior parte, ao pé do río Ulla, xusto nun lugar onde o río cambia de xénero e se funde na ría de Arousa, como a mesma autora di. Nuria, a protagonista da novela é un ser múltiple, que volve a estas terras para descansar, para esconxurar as sombras, para deixar de ser outras e encontrarse, refundirse nunha soa. E sobre estes vimbios tan crebadizos a autora é quen de camiñar, asumindo os riscos e o perigo da caída, pero Anxos ten oficio dabondo non só para saír airosa do intento senón para colocarnos aos lectores no mesmo arame da protagonista e facernos atravesar a novela coma funámbulos ao pé dun cantil. Velaí o máis sorprendente desta novela psicolóxica e inquietante: a capacidade de entrar(mos) nos escuros mecanismos dunha mente esquizofrénica e apalpar as súas emocións, a súa fraxilidade, os seus medos, as súas obsesións, os seus desconcertos. Anxos Sumai dispón o material con tal audacia que por veces somos os lectores, e non a protagonista, os que vemos ese mundo en hologramas, en secuencias distorsionadas, en desacougantes e memorables soños, coma os dos nenos do autobús. Ten a novela moitísimos máis engados, personaxes complexos deseñados cunha óptica impresionista, temas transcendentes como a necesidade de amar, a sensibilidade artística, a angustia creadora, a diferente percepción do tempo e do espazo e, sobre todo, o exquisito lirismo que percorre con naturalidade as máis das páxinas desta novela intelixente, arriscada e reveladora.