Carlos Mosteiro. Inda está ergueita. Inda te mira, porque os edificios, como albergues que foron, que son, de vida, posúen a facultade humana da mirada, esa vontade de fitarte. Conserva o orgullo intacto, esa afouteza que o tempo non foi quen de dobregar. Está en pé, inda en pé. Non foi abatida por ningún PXOM asasino e sen alma. Librou batallas, e nelas, venceu recualificacións groseiras e desalmadas. A fachada que foi branca, a balconada inda rexa, conservan a lembranza dos que viviron e amaron baixo ese teito. Inda pode recibir o primeiro sol da mañá e absorbelo, acubillalo coma tantas veces, como tantas mañás, e despedilo á tardiña «antes de que Apolo deixe o seu curso visible», como cando había alguén tralas fiestras, cando había vida no seu interior.

Certo, o mofo xa empezou a gabear polas paredes, a couza xa se enseñorou das portas, medra a vexetación polas gretas do encalado, o tempo non tivo piedade coa súa pedra, como non ten piedade con case que ningunha forma de elevación nin de beleza. Xa non queda moito, ela é consciente, xa anda por aí facendo o seu traballo, cruel e indiferente, a pala escavadora que a vai derrubar. Pero ela segue en pé, case leda, tristemente sabedora de «que hai noite antes e despois do pouco que duramos».