X. Ricardo Losada. Nun artigo anterior anterior transcribín as palabras que lle dixen aos alumnos de 2º de Bacharelato do meu instituto na súa gradación. Explicáballes que os profesores mentimos moito sobre a importancia das nosas materias e, como só tiña cinco minutos, cinguinme ás Matemáticas e a Historia. Teño previsto abordar en varios artigos que lles diría das demais materias, e hoxe tócalle ao Inglés:

Vouvos contar que me pasou co Inglés. Cando eu era mozo tatexaba, en castelán (a miña lingua materna e escolar) e en galego (a miña lingua social). Foi marabilloso descubrir que lendo en inglés pasábame o mesmo que cantando. Non tatexaba nada. En ningunha clase me ofrecía para ler ou falar (era moi tímido), pero en Inglés era o primeiro en levantar a man. Iso é para o que, de verdade, serven as linguas estranxeiras. Non debedes aprendelas, como din os vosos profesores, para wasapear con polacos ou chineses, para viaxar mundo adiante, para conseguir choio na City londinense ou para ler a Shakespeare na súa lingua propia, senón para algo moito máis fascinante: descubrir as múltiples personalidades que tedes, e ver o mundo con outros ollos. Cantas máis linguas faledes e amedes, cantas máis sintades como propias, mellor, máis vos coñeceredes a vós mesmos, aínda que sempre haberá unha que prefira o voso pensamento (e non o voso corazón, como din moitos profesores). Se cando falades unha lingua estranxeira seguedes sendo os mesmos impresentables que cando falades a vosa lingua materna, perdestes o tempo e os cartos por moito certificado Oxford ou Cambrigde que teñades. Coincido totalmente con aquela criada mexicana que, cando algún estranxeiro visitaba a casa do amo, dicía: “A los extranjeros no se les entiende nada aunque hablen un español correcto”. Así é, xa que falaban o español coa súa personalidade de sempre. Por se non me explico, permitide unha analoxía. Un pai e un fillo discuten sobre a paga semanal. Ao pai 10 euros parécenlle moitísimo e ao fillo unha miseria. Pasan unha hora discutindo, e acaban enfadados.

Todos coincidiriamos en que, aínda que non chegaran a un acordo, tiveron unha conversa. Pois non é así, pois falaron idiomas diferentes. Cando, poño por caso, dicían a palabra euros, usaban o mesmo significante, pero con significado distinto. Para o pai, euros significa traballo, esforzo, aforro, seguridade, futuro; para o fillo, ocio, diversión, prodigalidade, poder e vivir o momento. Imposible que se entendesen. Para entenderse, terían que pórse de acordo no significado das palabras, é dicir, terían que abandonar a súa personalidade de sempre. Unha noite de hai moitos anos, na discoteca Regata, en Tanxil, presentáronme a unha inglesa. Eu tiña 17 anos e gustábame bastante o ligoteo. Ela non falaba case nada de español, pero compensábao sendo moi guapa. Non recordo por que, quedamos a soas e, sen saber que dicirlle, tímido como era, nin ela que dicirme a min (tamén era moi cortada), acordeime que o filósofo que me estaban explicando en clase, un tal Nietzsche, acostumaba declararse ás mulleres nada máis coñecelas. Decidido a facer a miña primeira práctica de Filosofía, díxenlle a aquela inglesa I love you, cunha seguridade en min mesmo que ata a min me sorprendeu. Non bebera nada e, sen estímulo etílico, eu era o tipo máis apoucado do mundo. Hoxe estou seguro que, se aquela noite lle dixera I love you coa miña timidez habitual, nunca acabaría oíndo aquel Yo amarrr tu, que aínda hoxe é a única declaración de amor que me fixo unha xélida inglesa de súpeto transmutada en ardente latina.