Antón Riveiro Coello. Os tres de abril sempre poño a película para o lembrar. Aínda arde na miña memoria a nova: «un home tira a vida na rúa do Vilar». Cego as luces do salón para fomentar a penumbra fría do cine e ollo para esa viaxe secreta de Travis coma se estivese a aloumiñar un delirio. A nena non comprende esta cerimonia, pero eu teimo no rito porque sei que ese home que camiña só pola paisaxe cansa do deserto, desnortado, coa memoria amputada por algún trauma secreto e a ollada fixa no baleiro, é o Luís vulnerable que tamén esa noite negra do tres de abril emprendeu unha viaxe a ningures despois de eu lle confesar o embarazo. Tanto na intriga xorda das primeiras secuencias da película, coma na fotografía desolada, coma na saudade doente da música, coma na intimidade final do Peep Show, miro de enxergar os motivos que o levaron a se despedir de min e perderse para sempre na noite. Poida que xa trouxese a pistola do pai cando entramos no cine, ou se cadra a collese despois. O caso é que naquel antro suburbial turrou dunha moza portuguesa coa teima de falaren. E a pobre, só afeita á carnalidade sucia dos encontros, subiu con ese home raro, que a arrolou co fermoso nome de Jane e a convenceu para que se metese no baño e correse a mampara de cristal. E alí estivo, aterecida coma nun acuario, escoitando a historia resignada dun Luís que, sentado na tapadeira do retrete, cuspiu as derradeiras intimidades antes de lle regalar a vida a un disparo e deixarnos soas para sempre.