X. Ricardo Losada. Comida de fin de curso do meu instituto. Chegan as sobremesas e pómonos a cantar cancións populares. De Marín a Portonovo, Teño un amor en Rianxo e demais marabillas. Cantamos bastante mal (agás honrosas excepcións) e non acabamos ningunha das cancións. Ao día seguinte algúns compañeiros coméntanmo na sala de profesores: “Cantabades fatal”, como se non tivésemos dereito a cantar. Eu, que agardaba que me dixesen Que ben o pasastes, dígolles: “Non somos un coro. Queriamos divertinos, e divertímonos”. E, por non coller fama de borde, non lles digo o que me pasa pola cabeza: A próxima vez traedes os cascos e, mentres tomades as sobremesas, oídes a Cantigas e Agarimos.

     Non pensedes que estou en contra de cantar ben nas sobremesas. Levo toda a vida asistindo a chapradas de equipos de fútbol, e sempre me pareceu ben que estivese terminantemente prohibido cantar mal. Aqueles futbolistas e directivos estabamos de chanza todo o día, chapradas incluídas (berros, vaciles, chistes), e á sobremesa chegabamos bastante subidos de alcohol. Nesas circunstancias, é unha experiencia única oír cantar ben. Un acto de dignidade colectiva. Un vello edificio que se mantén en pé durante un terremoto de intensidade 9 na escala Ritcher. Pero non é o caso dunha comida de profesores. A pesar de que bebemos viños e licores, mantemos en todo momento a compostura. Tampouco me parece mal. Pero unha de dúas. Ou te vas para a casa sen tomar o postre ou, se o tomas… Un pouco de humanidade, coño!

     Kiko Amat conta que un día veu na parede dun bar unha lousa que describía as fases da borracheira: 1) facilidade de palabra, 2) exaltación da amizade, 3) cantos rexionais, 4) atuar a autoridade, 5) insultos ao clero, 6) deliriums tremens. Naquela comida do instituto só chegamos á terceira fase. Atuar ao director non procedía: dentro de pouco ten que facer os horarios do novo curso. Criticar o clero, tampouco: o crego, aínda que non puido asistir, estaba invitado, e a profesora de Relixión, presente. O delirium tremens, nin se suscitou: o restaurante está na mesma localidade que o instituto onde traballamos, e tampouco se trata de botarlle gasolina ao intenso lume dos prexuízos contra os profesores que ilumina as nosas ANPAS. En resumo, só chegamos á terceira fase (cantos rexionais), pero o máis curioso é que non pasamos nin pola primeira nin pola segunda. Facilidade de palabra xa temos habitualmente e exaltación da amizade sería pedir un imposible: necesitaríase unha droga bastante máis dura que o alcohol para que persoas que traballan a cotío xuntas presuman de seren amigas. Así que o único que nos quedou a algúns para demostrar que os profesores tamén somos humanos, e nos afecta o alcohol, foron os cantos rexionais. Mal ou ben cantados, comprenderedes agora, a quen lle importa.