Antón Riveiro Coello. Sempre fun moi zoupón e non sei andar en bicicleta por culpa do defunto que, por esas ironías do destino, onte foi atropelado por un camión. Corenta e sete anos. Catro menos ca min. Unha desgraza para a familia, non o vou negar. Todos os veciños viñeron ao enterro. A caixa está aberta e maquillárono tan ben para a ocasión que non se lle ven as pegadas do accidente. Con todo, si podo intuír na comisura dos seus beizos o indicio dun sorriso que me pertence. Miro para el cunha mestura de horror e satisfacción porque nunca me caeu alá moi ben. E non son rancoroso, mais non podo esquecer a humillación que me fixo cando eu tiña oito anos e el apenas era un cativo. Lembro que papá se deslombaba na recta sosténdome o sillín, coa esperanza de que eu me soltase dunha vez. A maioría xa o fixera e dábame moita vergonza ser tan maior e non saber andar en bici. Esa tarde do verán de 1972 eu xa case estaba a piques de o conseguir, seino; se pecho os ollos, aínda podo sentir o alento de papá na caluga e o estímulo das súas palabras acariñándome os ouvidos. Todo estaba listo para a miña estrea, cando, de súpeto, o botaporelas do defunto, cunha chulería obscena para os seus catro anos, adiantoume sen rodíns e referendou a ofensa soltando as dúas mans. Unha humillación en toda regra que deixou a miña bici arrombada para sempre no faiado. Por iso, agora, mentres o vexo aí deitado na caixa, con ese medio sorriso póstumo caéndolle dos beizos morados, non deixo de cavilar na curiosa coincidencia de que o camión o atropelase cando el ía, precisamente, en bicicleta.