X. Ricardo Losada. Cando souben que o equipo directivo do instituto no que traballo, o IES Félix Muriel de Rianxo, pensaba celebrar en xaneiro de 2016 o 25 aniversario do centro, indigneime. Borraban dezaseis anos de historia dese instituto. Na miña imaxinación inaugurouse en 1975, o ano que comecei a estudar BUP no instituto de Padrón. Cada vez que me deitaba desexaba con tantas ganas que ao levantarme pola maña iría ao instituto a Rianxo que cheguei a confundir desexo e realidade. Debedes ter en conta que pasei de dedicarlle cinco horas (tres pola mañá e dúas pola tarde) ao colexio, que estaba a douscentos metros da miña casa, a dedicarlle máis de doce horas diarias a un instituto sito a vinte quilómetros, viaxando nun autobús que, polas constantes fochancas, curvas e paradas, non superaba os 40 quilómetros por hora. Levantábame ás 7, chegaba a Padrón ás 8, agardaba unha hora que comezasen as clases, saía ás 2, comía nun restaurante, volvía a clase ás 4, saía ás 7, deambulaba unha hora polo xardín público, ás 8 collía o autobús de volta, chegaba á casa ás 9, ceaba, durmía, e volta a empezar. Así foron os meus días durante a que din mellor etapa da vida. Contéillelo o primeiro ano que traballei no IES Félix Muriel aos alumnos de 2º da ESO para que fosen conscientes da sorte que tiñan, e aínda tiven que aguantalos. Dixéronme que sorte a miña. Con ese horario, fóra da casa todo o día, non tería deberes nin que estudar para os exames, e podería xogar á Play sen controles paternos.

 Por iso, cando Ana Rivas me pediu que escribise un artigo para a revista da Biblioteca celebrando este aniversario, no primeiro que pensei foi en vingarme. Ana non o sabe, pero collinlle manía cando veu traballar ao instituto de Rianxo. Pareceume feísimo que, sendo amigos desde a nosa etapa de alumnos no instituto de Padrón, e sabendo que a min me encantaría dar clase no instituto de Rianxo, viñese traballar aquí antes ca min e, por riba, o mesmísimo ano que se inaugurou o centro en Rianxiño. Aínda que non llo dixen, e seguín comportándome con ela como se nada, pareceume dun sadismo atroz. Xa me parecera inxusto ter que estudar nun instituto a 20 quilómetros da casa, que ela tiña a 200 metros, como para que agora viñese dar clase a 20 quilómetros da casa, e eu tivese que ir a Cariño, a douscentos quilómetros, tras catro autobuses e sete horas e media de viaxe. Que lle fixera eu aos deuses para que me castigasen daquela maneira! E iso non foi o peor. O peor foi sentirme traizoado por quen consideraba unha persoa nobre e bondadosa. Porque, se Ana sabía moito Grego e moita Cultura Clásica, que sabía, diso non tiña ningunha dúbida, o lóxico sería que fose dar clase ao Peloponeso. Pero como se lle ocorría vir ao instituto de Rianxiño se nin sequera sabía que no lugar onde fixeran o centro había un campo de fútbol no que eu xogaba aos 8 anos, entre xestas e toxos, cunhas porterías de dúas pedras e postes e traveseiro tan belamente imaxinarios como os deuses que ela explicaba. E aínda foi peor co paso dos anos. Tiven que aguantar que todas as xeracións de mozos rianxeiros (meus sobriños incluídos!) me falasen marabillas taumatúrxicas da profesora de Grego.

     Permitide, xa que logo, que, como celebración deste feliz aniversario, conte un secreto que nunca lle revelei a ninguén e que, supoño, me vai deixar bastante mal diante de compañeiros e alumnos. Pregúntanme moitas veces por que decidín vir traballar ao instituto de Rianxo, a miña vila natal e, por riba, o tópos, que diría Ana, onde vivo e quero vivir, pois case ningún profesor quere traballar onde vive. É desas preguntas que sempre respondo de maneira diferente, en función de quen pregunte, e de como estea de ánimo, pero nunca digo a verdade. Direina agora. Quixen vir traballar ao Félix Muriel para vingarme de Ana Rivas. Agora ela ten o instituto a 20 quilómetros da casa, e eu a 200 metros. Moito disfruto cando a vexo chegar con cara de sono ou cando ten que quedar a comer ou cando non ten con quen volver a Padrón. Un mércores do ano pasado saín do instituto e vina na porta un tanto cabreada. Pregunteille que lle pasaba e díxome que por un problema de coordinación cun compañeiro, quedara en terra, e tiña que agardar dúas horas para coller o autobús. Canto o sinto, díxenlle, pero percorrín feliz e contento os douscentos metros que me separaban da casa, pensando nos moitos anos que tivera que agardar por aquel acto de xustiza poética.