X. Ricardo Losada. Saben os que me coñecen que son un tipo bastante sedentario e que, para máis inri, gábome de selo. Así que non se estrañarán se lles digo que cando me comunicaron que tiña que ir a Madrid e volver en pouco máis de vinte e catro horas, levei un desgusto. Supuxen que iría malhumorado (por romper daquela maneira a rutina cotiá), e morriñento (por estar tanto tempo fóra), pero a realidade é que fun asombrado, coa sensación de estar saíndo dun telexornal. Explícome. As persoas sedentarias movémonos como peixes na auga no mundo íntimo, pero no mundo externo somos bastantes torpes xa que só manexamos datos e referencias alleas. Todo o que sei dese mundo aprendino en periódicos, telexornais e novelas. Pois ben. Nesta viaxe experimentei in situ moitos deses coñecementos, e non foi unha experiencia agradable. Pero non porque me decepcionase, senón porque a realidade era tal e como os mass media contaban, e eu usábaos con paixón convencido de que eran pura ficción manipuladora.

     O asombro xa comezou en Santiago. Había moitos anos que non ía en tren e sorprendeume que a estación fose a renovada que vira tantas veces no Correo Gallego e non a da miña época de estudante. E tamén era verdade que aumentara a seguridade. A miña inocente maleta (roupa interior limpa) tivo que pasar por un escáner e o meu billete polas mans dun policía nacional que me meteu no corpo ese medo que estaba farto de ver en imaxes televisivas de atentados e películas de catástrofes. Loxicamente recordei as imaxes de Angrois pero agora eran reais, alí estaban curva, barranco e campo da festa. E non só iso. Cometín o erro de mirar na pantalla do vagón a que velocidade iamos. Como era a prevista pola páxina web de RENFE, xa non deixei de consultala, constatando con gran sorpresa que tamén eran certas as queixas de moitos políticos galegos. En Galicia case nunca pasa de 100 e en Castela case nunca baixa de 200. Pero había máis. Galicia, montañosa e verde, e Castela, cha e anódina, eran tal e como dicían as páxinas dixitais de Google Earth que tanto visitamos os sedentarios. E cando comprobei que nas serras había a neve que esa mesma mañá anunciaran os homes do tempo, a decepción foi maiúscula. Por que lle chamaban cuarto poder á prensa se se limitaba a describir a realidade? Que clase de poder era ese?

     Na estación de Chamartín collín un taxi e comprobei todos os tópicos que lera sobre os taxistas madrileños. Falador, hipercrítico, e protexido por un cristal que confirmaba as noticias de múltiples agresións a ese gremio. Tamén como agardaba, o taxista foi monotemático: improperios contra Uber, esa empresa dixital de transporte que lles fai competencia desleal. Aínda que non era necesario, pedinlle que fose pola Castellana e, á altura do Bernabeu (o Madrid xogaba contra a Roma), baixei a ventá do coche e, de novo con gran sorpresa, oín os gritos das afeccións que estaba habituado a oír por televisión e que sempre supuxera, como os risos das comedias, enlatados. Cando baixei en Bravo Murillo confluencia con Almansa (así o dixen, confluencia, como lera nunha novela ambientada en Nova York), pensei que estaba primeiro en Turquía, pola cantidade de kebabs, e despois en China, pola cantidade de chineses. E se iso a un sedentario galego lle debera sorprender (Madrid? Moitos madrileños), tampouco me sorprendeu. Había pouco que vira un documental sobre a inmigración en Madrid. E que dicir dos prezos do hotel e demais trapalladas capitalinas? De atraco, por suposto, pero xa ía avisado polos estudos de IPC que leo nas páxinas salmón dos periódicos dominicais.

     A mañá seguinte fixen o que tiña que facer e ao acabar fun á estación de Chamartín, deixei a equipaxe en consigna e, como faltaban dúas horas para a saída do tren, decidín dar un paseo e comer nun restaurante que me recomendaran preto da praza de Castilla. Tras comprobar que as torres KIO tiñan o mesmo grao de inclinación que en El día de la bestia, fun ata os famosos xulgados desa praza para verificar que ducias de periodistas e cámaras de televisión agardaban a entrada do próximo político corrupto. Comín nun famoso restaurante as mesmas viandas que recomendaba a guía Michelín, e volvín a Chamartín para facer a viaxe de volta. Unha viaxe de volta que nada tivo que ver coa de ida. Nin sequera me acordei da curva de Angrois. Fun todo o traxecto preguntándome como era posible que a xente viaxase tanto se os mass media e os libros describían tal e como era a realidade. A que viña aquela obsesión nómade-compulsiva? Neurose colectiva, quizais? Cheguei á casa tenso, sobreexcitado e con ganas de matar a alguén. Preparei a cea e tomeina mirando o telexornal, pero só me relaxei cando, na cuarta noticia, apareceu o político corrupto entrando nos xulgados da praza de Castilla tal e como o vira pola mañá. Pero iso no foi o decisivo, o decisivo foi que eu non aparecía por ningures. A conclusión, despois do que aprendera aquel longo día, parecía clara. Nunca fixera aquela estúpida viaxe.