Noites de muíño

Imaxe dun dos muíños de Goiáns, en Boiro. FOTo E. X.Estévez A.
Imaxe dun dos muíños de Goiáns, en Boiro. FOTo E. X.Estévez A.

Natalia Carou. Pecho os ollos e lembro as historias antigas que tanto me gustaba escoitar da miña avoa. Nas noites de muiñada, os mozos e mozas da aldea moceaban, cantaban e bailaban para escorrentar a letarxia, entre teas de araña que cobraban estrañas dimensións ó apousentarse nelas o po branco da moenda. Ela pintaba bicos furtivos resgardados pola penumbra do luscofusco na espera da súa quenda.

A súa voz resoa na miña cabeza cun cantar antigo, unha noite no muiño, unha noite non é nada, unha semaniña enteira, esa si que e muiñada. Podo imaxinar a música muda que facía xirar as saias voadoras das mozas, acariñando co refaixo estas pedras que agora levan garabata de lique e groso abrigo de veludo verde. Podo sentir o recendo do gran pulverulento e escoitar o ruído da moa, xirando infatigábel ó redor do seu eixe.

A miña historia nace aquí, entre prados, ríos e arboredas como choraba Rosalía, entre as paredes frías deste muíño que foron testemuña dun amor primixenio. Agora todo é silencio, pero estas pedras vibran coa presencia incorpórea dos meus antepasados.

Estreméceseme a alma ó accionar o mecanismo que fai xirar a moa, escoito o que me quere contar mentres o aroma fresco dos carballos me achega o tacto inerme duns dedos que xa non percibo.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *