X. Ricardo Losada. Cando o médico me dixo que eu necesitaba un coprocultivo, a miña cultivada mente aledouse de entender que significaba aquela palabra, pois aínda que nunca a oíra, sabía que significaban os seus compoñentes. E non se conformou con iso. Supoño que por un burgués culturalismo, pensou no marqués de Sade e a súa famosa coprofilia, mesmo na escena dunha película na que se vía como o depravado marqués, a quen lle tiñan prohibido papel e pluma, escribía nas paredes do cárcere cos seus propios excrementos. É o que teñen as palabras, como copro (excrementos), de etimoloxía grega. Por moi porco que sexa o significado, evócancho edulcorado de visións artísticas e filosóficas máis ou menos edificantes. Non evoca o mesmo oír que o marqués de Sade era un comemerdas que oír que era un coprófilo. A un alumno actual, educado sen cultura clásica, nunca se lle ocorrería unha evocación tan culta como a miña, capaz de converter algo bastante porco, nun acto sublime. Para ese alumno a merda sempre será merda, cáguea unha vaca para a converter en bosta ou cáguea un marqués para a transformar en alta literatura.

      Pero o problema de verdade xurdiume cando, ao saír da consulta, me decatei que para facer un coprocultivo, necesitaba, como o marqués de Sade, caca. Nin feces, nin materia fecal, nin merda. Cando falo dos meus propios excrementos, só me parece apropiada a palabra caca. Ás nais dos demais chámolles nais, a miña nai chámolle mamá. Ás merdas dos demais chámolles merdas, á miña propia merda chámolle caca. Cal é a diferenza? Moi simple. Eu estiven dentro de mamá, a miña caca estivo dentro de min. Se por unha intimidade uterina teño unha relación especial con mamá, tamén debo tela, por intimidade intestinal, coa caca. Direi máis. Estou convencido que a miña alma está formada por todo aquilo ao que esa caca renunciou nesa dura viaxe da boca ao intestino. Os meus excrementos son como os restos que Miguel Anxo sacou do bloque de mármore no que descubriu que David estaba escondido. Sen o sacrificio deses restos, David seguiría secuestrado per secula seculorum. Sen o sacrificio da miña caca, eu nunca liberaría a miña alma. Credes que esaxero? Pois dicide a verdade. En que pensades cando dicides dunha comida Sabe que alimenta, no corpo ou na alma? E máis evidente aínda: Non sentides a alma liberada cando conseguides cagar tras un longo retraemento?

     Pero o tema non era ese, senón que tiña que recoller por primeira vez na vida a miña propia caca. Non vos contarei agora (prometo outro artigo) os pormenores dese delicado proceso. Si, si, delicado. Aquela  miña caca era para presentar en sociedade, pois sería analizada nun laboratorio de cidade, tal e como son analizadas nun casino de cidade as mozas da alta sociedade cando ingresan na maioría de idade: pastosas ou líquidas, graxentas ou lixeiras, consistentes ou inconsistentes, morenas ou brancas, perfumadas ou suorentas. Tiña que demostrarlle a aqueles analistas que a miña caca era algo máis que o que di o dicionario: residuos de alimento que elimina o corpo despois da dixestión. Non, señor. As miñas cacas son residuos de alimentos que elimina a alma, e a aqueles analistas non debía quedarlles ningún tipo de dúbida. Así que decidín comer delicatessens o día anterior, tal e como as mozas da alta sociedade se maquillan antes do baile. Pero rexeiteino. Non lle faría á caca o que me fixeran a min na primeira comuñón disfrazándome de marinerito. Pasárao fatal, aquel non era eu. Xa que logo, mandei a caca tal cal me saíu do cu, e só me cagarei nela, quero dicir, só a considerarei merda que non é mais que merda, se o coprocultivo descobre eses parasitos que o internista busca. Despois de todo o que a levo defendido, sería, pola súa parte, un detalle bastante merdento.