Le temps est bon

sangreLois Agrelo Arxóns. «Le temps est bon, / le ciel est bleu / j’ai deux amis qui sont aussi mes amoureux / nous n’avons rien à faire rien que d’être heureux». Nunha sala sen portas, tres persoas míranse fixamente unha á outra, formando un triángulo máis ou menos escaleno. Os ollos trasládanse e atópanse en intervalos semirregulares. Bang bang. Unha delas dispara. Algunha das outras dúas está agora ferida de bala mentres a restante recúa con horror antes de enfrontar á agresora. As paredes de ladrillo rosa calan. Apenas ten sitio para sacar un pequeno coitelo de obsidiana do peto.

O chan comeza a cubrirse dun sangue mesto, granate. A quen lle dispararon núbraselle a vista e ten que axeonllarse. A da pistola entra en pánico ante o coitelo e aperta o gatillo un par de veces máis, sen resultado. O teito ri ante a falta de munición. O son fantasmal das chaquetas metálicas batendo co chan inquieta o dono do coitelo negro, que se lanza ao pescozo da pistoleira sen pensalo dúas veces. O outro personaxe berra de dor no chan, tentando achicar a perda de sangue, o abdome esfarelándose coma unha bolsa de viño quente.

Pelexan. Coitelada. Golpe. Outro golpe. Fallo. Máis berros. Negro corta rosa. Negro golpea rubio.

Un paxaro sobrevoa a escena oculta polo ladrillo e o formigón. Só pode quedar un. Só vai quedar un. O ventre perforado e a cella aberta, as mans rodeando os pescozos. Nunca puideron saír. Que sentido ten? Cara contra a poza vermella. Afoga.

Os muros véñense enriba e colapsan nuns pulmóns. Rexorde a vítima do tiroteo, agarrando pelos, brazos e caras. Os corazóns paran, baleiros. Unha mancha en forma de man, esvaran pola parede patinando nun triángulo cada vez máis isósceles os glóbulos e as plaquetas.

O chan ábrese aos pés e caen os tres ao abismo. Aínda en caída libre seguen pelexando, tratando de sobrevivir nunha realidade que perdeu o seu sentido hai moito tempo, na Guerraeterna dos egos ninguén está completamente a salvo.

Co tempo parado e o espazo destruído, só permanece a vontade e a lembranza de que nalgún momento, nalgún lugar, había unha vez alguén para contalo.

«Mon coeur est grand, grand, grand, grand comme le vent, / et je suis tendre, tendre, tendre, tendre pour mes amants / Je suis la fleur dans leurs cerveaux».

3 comentarios en “Le temps est bon

  1. He visto un bello y original cuadro en un salón sin puertas. El triángulo escaleno creado por personas hizo que me imaginase el marco del mismo, también de forma piramidal con sus lados desiguales porque el artista nos lo hacía ver de ese modo. De repente el movimiento de uno de los tres personajes me transportó a una usada e incómoda butaca de cine donde mis tres actores favoritos Leonardo Di Caprio Anthony Hopkins y Morgan Freeman se miraban desafiantes. Leonardo sacó un arma e hirió mortalmente a Freeman
    que herido de muerte cayó de hinojos convirtiendo el hermoso recinto en una dependencia lúgubre y tenebrosa al tiempo que el oscuro traje de Morgan se convertía en rojo carmesí.
    Mi fabulación se encontró más cómoda en la butaca favorita de mi casa y allí acabé de leer lo que antes había sido un cuadro, luego una película y que ahora con la creatividad de Lois Agrelo Arxóns se convirtió en un libro.
    Bos días Lois. Dende Palmeira unha aperta

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *