Francisco Ant. Vidal Blanco. Prepa-rándose para pasar unha tarde de pesca, falan do tempo, do lugar ata onde pensan ir ou do tipo de carnada que levan, e aconséllanse, pero cada un desde a súa embarcación, cada un dono da súa dorna e nunca un abordará ó outro sen permiso, como ninguén entra na casa do veciño sen chamar antes á porta, sen agardar a voz que o invite ou autorice a pasar. Ata nas películas de piratas se ve como cando un pirata visita a outro pide antes permiso para subir abordo.

Fálanse e axúdanse, pero tamén se gardan os seus secretos, toman uns vasos xuntos, pero levan a conta de a quen lle toca pagar a ronda. Ás veces, un pídelle a outro algo prestado, e devólvello como quen devolve un préstamo ó banco, xa sexa un regalo compensatorio, ou unha invitación extra, dependendo sempre do favor prestado. Algúns críticos, amigos de meter o dedo no ollo din aquilo de «amiguiños si pero a vaquiña polo que vale», mais eles seguen ó seu e ata se cabrean entre si cando botan a partida, que cada un é como é. Son veciños e conviven.

Estoutro día cadroume a pasar polo camiño da escola, a onde todos os días van recoller os netos, e escoitei ós cativos discutindo entre si para presumir cal dos dous avós era mellor pesco e quen lle facía máis favores ó outro, e por detrás os vellos viñan falando dun partido de fútbol que viran na tele sen molestarse pola discusión dos nenos, ata que outro cativo se meteu no medio asegurando que aqueles, como seu tío dicía, non o pensan ben, porque gañarían máis indo nunha soa dorna, que farían menos esforzo se remaban ou aforrarían máis gasolinas se ían a motor. E entón aí si entraron os vellos ó unísono para parar a discusión infantil: «rapaz, deixa ós nenos tranquilos».

Logo, xa na cea, cando un dos cativos lle preguntou ó avó por que non facían así, e non usaban unha soa dorna, o avó respondeu que cada dorna é coma unha casa, e cada quen ten que gobernar no seu, escoller onde sentar ou de que cor pintar a proa.