Pilar Sampedro. O museo privado máis grande de Galicia está a cumprir corenta anos. Iso é algo que debe aledarnos a todos os galegos porque o museo, aínda pertencendo aos seus socios, naceu co fin de representarnos a todos. A actual campaña publicitaria non podería dicilo de maneira máis clara: «Igual que os Thyssen, os Rosthschild ou os Guggenheim… temos un museo», a través das fotos de Tino Viz e, ao lado dunha peza do museo, afírmano os socios, dende unha nena que aínda non vai á escola á pedagoga Antía Cal, pasando por Fran Lorenzo e outros. Eles teñen un Museo ao que non lle poñen o seu apelido porque non é familiar, senón do pobo galego. Eles pagan para que sexa de todos e todas nós, unha verdadeira ONG, unha asociación sen ánimo de lucro, un empeño colectivo.

Situado en Compostela, abrangue todo o país, superando localismos e atendendo á totalidade tal como se recolle no seu nome.

Unha colección de obxectos e recreacións que falan do que foi a nosa historia e o que constitúe o noso presente. Os traballos e os días dun pobo; as arquitecturas e as figuras de pan de San Andrés de Teixido, deixándose envolver pola lingua e a cultura propias.

Os depósitos patrimoniais de Bouza Brey, de Antón Fraguas, dos Baltar… aquí, onde teñen que estar, co pobo que os sustentou e lles deu vida, co pobo ao que eles lla dan.

Por iso, o Museo do Pobo Galego ten corenta anos pero segue medrando, continúa a facelo con cada persoa asociada que achega o seu granciño de millo no muíño común, con cada galego que pasa a formar parte desta sociedade de propietarios. Porque todos podemos ter… un museo.