Se eu fose vaca

vaca1X. Ricardo Losada. Se eu fose vaca, estaría encantada de que nas novas granxas me identifiquen con números e non con nomes como Blanca ou Pinta. Sei que vai parecer unha comparación esaxerada, pero, preso nun campo de concentración, tamén preferiría que os carcereiros me chamasen por un número, xa que me tratan como unha cousa, que polo nome co que me coñecen familiares e amigos. Se eu fose vaca non soportaría que un humano que se aproveita de min, queira por riba engaiolarme co suposto cariño dun nome como Lucera, Marquesa ou Gallarda. Algo típico, por certo, dos maltratadores. Cando as mulleres os escoitan chamarlles Cariño, prepáranse para o peor. Por iso, se eu fose vaca, irritaríame con eses profesores que publicaron un estudo no Reino Unido que demostra que as vacas con nome dan máis leite que as vacas numeradas pois no nome aprecian o cariño do dono. Ben sabemos os humanos que non é certo. Cando queremos que un fillo sexa eficiente, chamámoslle polo nome de pila completo (Xosé!), e co ton co que un militar di o número de placa, e non polo nome cariñoso (Pepiño). Co nome cariñoso, pode que o rapaz nos dea un bico, pero se o mandas a un recado, non fai caso. Nun mundo no que a eficacia se busca cada vez máis con algoritmos matemáticos, querer facerlle crer ás vacas que dan máis leite con cariño, é tomalas por parvas.

É un erro parecido ao que cometeu Castelao cando dixo que a vaca é o símbolo da paz e que, en consecuencia, merece máis amor que o touro bravo. Un erro moi habitual en que ten unha visión da natureza feita a imaxe e semellanza do ser humano, e que cre poético facer poemas sobre paxariños e flores, pero non sobre serpes e bacterias infecciosas, ou que se cre moi sensible por darlle bicos ao can mentres mata arañas e moscas como se nada. Funny cow on a green meadow looking to a camera with Alps on the backgroundDesde o punto de vista da natureza (a paz e a guerra só existen na historia) non é máis pacífica a vaca que o touro bravo. E non só iso. Ademais de equivocarse, Castelao tamén se contradí pois, de seguro, había de crer que os galegos da súa época deberían parecerse máis ao touro bravo (e protestar) que á vaca (e emigrar). Un touro bravo cos tetos alimentados en Galicia que arremete contra o granxeiro madrileño que trata de muxilo, é menos pacífico que unha vaca submisa? Por suposto que non, acaso hai paz sen xustiza?

A frase de Castelao recórdame as vellas da miña nenez. Chamábanlles boíños aos rapaces que non facían nada, por suposto, indebidamente. Bo é quen fai algo bo, non quen fai nada. Do mesmo xeito, unha vaca non é pacífica por ser submisa. Éo se resolve conflitos de forma pacífica. E non é o caso. As vacas achantan con todo, de aí esa mirada de boa xente (no sentido das vellas da miña nenez) que tanto admiraba Castelao. Outra razón, por certo, que xustifica a identificación numérica. Ao modernizar as granxas, os granxeiros póñenlles ás vacas un sensor na pata que as asocia co número de identificación individual que teñen no crotal da orella. Dese xeito, con só mirar o número da vaca no ordenador, saben non só cantos litros de leite dá, senón datos tan íntimos como se está en celo. É un caso no que comprendo perfectamente que as vacas non protesten. A min doeríame menos que me roubase información íntima un ordenador que me considera un simple número que un familiar que me chama todos os días polo nome para demostrarme amor e cariño. 

4 comentarios en “Se eu fose vaca

  1. Prioridades humanas. A iso me refiro cando digo que a nosa visión da natureza é humana, demasiado humana.
    Apertas, agora concordantes

  2. Querido José Ricardo:
    Empiezo por el punto dos. Una de las preguntas de ese apartado es si hay agresividad en esos investigadores que provocan terribles enfermedades a las ratas para tratar de encontrar fármacos que nos alarguen la vida. A mí, particularmente me da mucha pena que así se haga porque amo a los animales pero, en esta vida hay prioridades. Voy a contestarte por boca de un filósofo que en un discurso sobre ” El origen de la desigualdad entre los hombres ” decía esto : ” nunca causará ningún daño a otro hombre, ni siquiera a ningún ser sensible, exceptuando el caso legítimo en que por estar en peligro su propia conservación, se vea obligado a concederse prioridad a sí mismo “. El que te ha contestado, como tú bien sabes es Rousseau.
    Ahora voy al punto uno. A mí también me gusta la controversia contigo, y estoy segura de que don ALfonso desde el éter te estará mirando con cariño y satisfacción.
    Sobre el punto tres, me encantaría pensar lo mismo que tú pero, soy tan mala para las matemáticas que no encuentro ese punto de calidez. Yo no pediría saber el teorema fundamental del álgebra de Gauss pero, no quedarme en blanco en una simple cuenta de dividir, eso sí que lo desearía. Mándame un poco de ese afecto de cálculo a ver si se me pega algo.
    Un cariñoso saludo esta vez concordante de tu alumna palmeirana.

  3. 1- Non me sorprende a discordancia, e alégrome pois a unanimidade ou os afagos continuos sempre me parecen falsos. Como agardo que lle agrade ao meu admirado Castelao que eu non coincida con el nese punto concreto.
    2- Eu creo que adoitamos ver a natureza con ollos humanos, demasiado humanos. POde que o consideres unha parvada pero direino de todos xeitos: Era agresivo o meteorito que provocou a desaparición dos dinosauros e que permitiu, andando o tempo, que aparecésemos os humanos? Son agresivos eses investigadores que lle provocan terribles enfermidades ás ratas buscando fármacos para curarnos aos humanos? Son agresivos os humanos que comen “cochinillo” despois de pórlles un nome tan cariñoso? Insisto. Se eu fose “cochinillo”, preferiría que os humanos me comesen como un número.
    3- Autocrítica: desde o meu punto de vista o meu artigo aos únicos que trata de forma inxusta é aos números. Dá impresión de que son fríos e feos, e non é o que penso. Parécenme fermosos e cálidos. E debémoslle moitas cousas.
    Apertas discordantes

  4. Querido profesor:
    Al leer hoy tu comentario me acordé de una vecina a la que todos llamábamos Josefa ya que ese era su nombre pero, cuando la madre la llamaba ¡¡ PEPA !! sabíamos que allí iba a arder Troya. A ese ¡ PEPA ! tan estentóreo la pobre Josefa le temía tanto como el demonio temía a la cruz.
    Pero, si yo fuese vaca, querría tener un nombre, no un número. Yo no sé si Castelao se equivocó al decir que merece más amor una vaca que un toro bravo. Probablemente, porque un toro es un animal exactamente igual que la vaca pero, don Alfonso seguramente se referiría al comparar la agresividad de ambos. Una persona bondadosa se hace querer más que otra agresiva. Mira, ahora estoy recordando a ( Clarín ) con aquél bello cuento que nos regaló llamado ¡ ADIÓS, <> ! La Cordera era una vaca a la que tanto querían aquellos dos gemelos Pinín y Rosa y no me imagino a los niños o a su padre llamarla por un número. Como era la única que tenían tendrían que llamarle ” UNO “, y el pobre Andrés de Chinto se pondría triste pensado que la denominación de su vaca era tan pobre como ellos.
    No creo que ella diese más leche por el amor que todos le tenían ya que era una vaca vieja pero, la poca que les daba seguro que era porque su nombre, el de CORDERA , le satisfacía más que un simple uno.
    Un recuerdo para don Alfonso y otro para don Leopoldo allá donde se encuentren.
    Un saludo cariñoso aunque discordante desde Palmeira a Rianxo

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *