O valor das palabras

palabrasAntón Riveiro Coello. Leo, abraiado, que un empregado de Amazon, por mor dunha falta de ortografía, causou unha perda de 140 millóns de euros. Sei que os escritores gustamos de soñar coa posibilidade de cambiar o mundo cunha soa frase. Sometemos puntos e comas a unha comprobación exhaustiva, pelexamos coas palabras e entendemos ben a Wilde cando nos di que estivo corrixindo un poema toda unha mañá para tirar unha coma que volveu poñer pola tarde. O que non pensabamos era que unha palabra puidese valer tanto, nin que a mala ortografía puidese estar detrás de semellante apocalipse económica. Nesta altura, resulta doado imaxinar a satisfacción coa que o colectivo do profesorado debeu de acoller esta noticia. Agora dispón dun exemplo máis para secundar a súa vontade de lle aprender ao alumnado o correcto uso do idioma e a esperanza de que unha palabra pode pechar a fascinación dun segredo, ou mesmo unha traxedia. A errata deste traballador vén reforzar o valor das palabras e da ortografía, tan desprestixiada pola velocidade das redes, con plataformas que son hipersensibles á publicación dun corpo espido, mais non á agresión dalgunhas palabras sucias que perden letras, o til e mesmo a dignidade. Con todo, eu tamén teño un punto de comprensión coa desgraza deste coitado que só mudou unha letra. Ninguén está a salvo. Eu mesmo aínda sinto unha vergonza retroactiva cada vez que lembro o meu papel de moderador nunha mesa redonda en Mariñán con Bernardo Atxaga e Manolo Rivas, hai xa tres lustros. Naquela ocasión, talvez un chisco nervioso pola miña responsabilidade e inexperiencia, vin o intre oportuno para un descanso e anunciei que iamos facer un pequeno deceso. Por sorte, o asunto quedou só nun café.

3 comentarios en “O valor das palabras

  1. Buenas noches Antón:
    Gracias por tus hermosísimas palabras, expresiones de esa índole invitan a continuar. Gracias.
    Mi profe se llama Alicia, los apellidos los desconozco, trabaja en el Lustres Rivas de Ribeira y es majísima. Por los elogios hacia tu persona me da la impresión de que te conoce. A todos nos recomienda tus libros. Yo estoy esperando por ” Laura no deserto ”
    Luns, dareille o bico da tua parte.
    Outro para tí desde Palmeira.

  2. Bo día, Magdalena, moi boa esa anécdota de Valle-Inclán. Non a coñecía. En canto ás túas faltas, xa quixeran moitos escribir coa túa soltura e corrección. As túas achegas son coma un rico biscoito para acompañar o café. Fan un complemento perfecto e danlle moita vida aos textos. Así que grazas de parte de todos. Por certo, non sei quen é esa profe que tedes, pero ten bo gusto. Un bico para ela e outro para ti.

  3. ¡¡ Hola, Antón !! ¡¡ Qué sorpresa encontrarte hoy por estas latitudes !! Ya sé que estás en la trastienda pero, de vez en cuando es muy saludable pasarse por la barra de la ” Cafetería ” para saborear en tertúlia un aromático café Barbantia.
    Estoy segura de que cuando estabas escribiendo lo del empleado de Amazon, te acordaste de mí. Y no precisamente por mi metro y medio de estatura sino por los malapropismos , dequeísmos , loísmos , redundancias, infinitivos, gerundios , participios y anacolutos que empleo, todo eso sin mencionar comas, tildes y un largo etcétera de desastres. En fin, un puro cajón de sastre. Aunque sé que todo eso me lo pasáis por alto y mentalmente vais colocando los puntos y comas en el lugar adecuado.
    Voy a contarte una anécdota referente a las faltas de ortografía.
    Un cajero de imprenta le dijo en cierta ocasión a don Ramón María del Valle Inclán :” Don Ramón, ha escrito usted ermita con hache ” don Ramón se quedó dos segundos pensativo y contestó ” – Es que todas mis ermitas tienen torre ” . Y así de esa forma tan ingeniosa salvó don Ramón María la situación.
    Y ahora acabo con esto, a ver si lo reconoces.
    ” O enorme portón de castiñeiro varre todo o ruído da Rambla e crea nas escaleiras unha repentina atmosfera de clausura na que só se escoita a pulsión afinada do violoncelo do profesor… ”
    Ha sido una de las actividades que la profesora de gallego nos puso y que yo al momento reconocí al autor del citado texto.
    Un abrazo Antón, y tómate un café con más frecuencia por estas coordenadas.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *