Pilar Sampedro. Pasan os días converténdose en anos. Transcorre o tempo e un cuarto de século sepáranos daquela data na que o poeta decidiu irse co inverno, deixando a primavera nas nosas mans.

Enchéronse os camiños de Taramancos a Boa de xente de todo tipo. Homes e mulleres camiñaban detrás do home que metera nun corpo de mariñeiro a cultura e a erudición, a capacidade creativa e o compromiso intelectual.

Eu dixéralle o día anterior, a quen máis tarde se convertería en político: “Tes que ir a Taramancos, porque dentro de moitos anos… acordaraste”. O pai de Carmen Durán vestírase un día coa roupa dos domingos e díxolle aos fillos, no Cambados de Cabanillas: “Vou ao enterro dun home do que se ha de falar moito, aínda cando vós xa sexades vellos”.

Fora un enterro de aldea, tal como el deixara dito. E no testamento, feito de puño e letra, engade unha adicional que remata da seguinte maneira: “Nun cemiterio tan humilde como é o noso onde hai mariñeiros, labradores, carpinteiros… paréceme que está ben un poeta. Un poeta que os amou a todos como a súa xente propia que foron”.

Novoneyra chamoulle “Pequeno heroi dos anchos pés, para máis firme pranta” cando lle fixo “un canto pola túa forza”. E daquel día, escribiu O´Rivas que lle escoitou a unha velliña de ollos arroxados, “Halle gustar o sitio: ten boa vista”; e con iso demostraba que o pobo recoñece os seus poetas.

Cando pasedes por Boa, pequenos e grandes, deixade unhas flores ventureiras sobre a tumba do escritor, igual que el puxera seis rosas na do poeta adolescente en Dodro, no inverno do noventa.