Maxi Olariaga. Sinto por don Miguel de Cervantes un respecto reverencial, case inclinado á adoración. Todas as verbas que deixou esvarar da súa pluma foron escritas desde a liberdade que dá o saberse un escollido e, por iso, un desprezado polas autoridades do seu tempo. O meirande dos grandes, esquecido nun cárcere de Arxel! Disque un día, vendo como a súa man esquerda desgarrada pola metralla, mesturaba o seu sangue co acendido solpor de Lepanto, berrou: «Esta é a ocasión máis grande que viron os séculos!».
Non debeu dicilo, don Miguel. Vostede non tiña por que sabelo a pesar de ser un xenio profético como nos ten demostrado nas hispánicas desventuras de Don Quixote. A ocasión máis grande que nesta terra miserenta viron os séculos apareceu, de súpeto, rodando entre simas ardentes e vales de espiños un 14 de abril do ano 1931. E así como a vostede, que loitou contra o Gran Turco, a súa patria pagoullo co esquecemento e a máis aleivosa traizón, así mesmamente naceu a República das Patrias de España, e, por ilo, foi pasada polo cárcere, a tortura e o envelenado fío do verdugo ferrolán.
No 1571, gañou a batalla e perdeu a man. Se vostede vivise no 1931, perdería a guerra e sería fusilado.