Galicia e os galegos na poesía castelá LXI. Antonio Cruz

portada_hay_luz_jpgRomán Arén. Antonio Cruz Romero é de Almería e un dos poetas polos que me teño interesado entre os que naceron na década de 1970 (é de 1978). Narrador e ensaísta, teño agora nas mans a súa “plaquette” Hay una luz remota (2015), que se subtitula “Poemas en torno a J. A. Valente”, dedicada, pois, ao pai da poesía dos silencios, ourensán que tamén publicou fermosos versos en galego, as Cántigas do alén. Son once os poemas deste opúsculo de Antonio Cruz, dos que o propio autor afirma que que é sobre Valente “sobre el que gira cada palabra y cada verso de esta plaquette”. Bo coñecedor da poesía neerlandesa, antologou a obra dos poetas Hugo Claus e J. J. Slauerhoff.

Poesía elegante e cultista a de Antonio Cruz, non é unha poesía hermética.

Con ansia enfermiza busca la poeta/y se posa, cual ave de paso, sobre el objeto-/fetiche para fundirse con su espíritu.

E iso pretende Cruz con Valente, unha fusión poética como homenaxe.

Dos versos de Valente (“Sólo en la ausencia de todo signo/se posa el dios”) parte o poema “Al dios ausente del lugar (sin acuse de recibo)”:

Al dios del lugar, al/dios ahora ausente/que ha descuidado/a sus gentes, que ha/dejado de escupir las/tres veces de rigor,/que desangra las nubes/gramo a gramo, aquí,/donde la muerte ya no/existe, al dios del lugar…

Varios dos poemas proceden do libro Poemas apócrifos. Los hijos malditos de Job (2013 e 2015) como “Poesía silenciosa” (“José Ángel Valente in memoriam”):

Pisando las mismas/calles,/polvo y guijarros,/tus rincones ocultos/y aceras desmoronadas,/la luz/que te fotosintetizó…/ toma ahora/el aire que otrora espirabas.

Poemas que resucita en “puro Valente”.

…el origen de un/universo de la/Palabra. Tú./Silencio.

 

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *