Francisco Ant. Vidal Blanco. Os pa-os da vida, nacemento, casamento ou funerais, tiveron sempre, en todas as épocas e lugares, un ritual propio, que de tan arraigados non se entenden sen eles, tanto que ata se fai difícil quitarlle esa carga relixiosa que perdura na maioría dos casos a pesar dos 40 anos de estado laico en que vivimos. Aínda así, xa non son tan amargas como dicía Sabina as vodas polo civil, e podemos asistir a actos nos que as palabras de amigos e familiares cobran protagonismo, substituíndo con grande éxito as rutineiras frases dun oficiante estolado. E aínda direi que moitas daquelas celebracións civís ás que teño asistido foron máis emotivas e esplendorosas cás relixiosas, cando en vez do de mandar recoñecer os pecados exhórtase ós noivos a proclamar e facer duradeiro o amor, e en vez de pedirlle pan ó pai dos ceos, deséxaselles un futuro de prosperidade con palabras máis de andar por terra, e sen hipotéticos premios post-morten.

Tampouco teñen un ritual específico os funerais civís, pois aínda non se habilitou un protocolo que exima ós familiares e amigos do finado de preparar unha despedida sen incenso nin auga bendita que satisfaga a todos, a maioría das veces deixados ó gusto e improvisación dos parentes que, ó contrario ca nas vodas, non están para festas. Aí está o exemplo dos funerais americanos con papatoria incluída e un estrado onde cada quen bota un discurso laudatorio, pero francamente, a min non me gusta, ó mellor porque o meu coñecemento dos mesmos vén vía Hollywood, e nas películas todo é moi teatreiro. Por preferir prefiro algo como o que xa se está facendo común entre nós, a despedida a ritmo da Marcha do antigo reino, esa que tanto serve para un casoiro como para unha procesión fúnebre, dependendo de como se cargue de bombo.

Pequenos xestos que pouco a pouco irán asentando entre nós, ata que, igual que coas vodas, tamén os funerais sexan máis emotivos.