Pilar Sampedro. Boisaca, lugar de triste lembranza, porque nos seus paredóns foron fusilados republicanos e galeguistas nos días da furia fascista, acolle na despedida do Nadal, cun acto de xustiza, que ano a ano pretende facer de contrapeso a tanto mal que se lle fixo a quen máis merecía o respecto de todos e todas. Malos tempos foron aqueles dos finais de Díaz Pardo cando foi traizoado por compañeiros e traballadores, cando ata foi expulsado do IGI que era a súa casa, unhas celas austeras –como todo o seu– no que traballaba sen descanso, onde o deixaron sen poder de decisión para pasárllelo a uns empresarios que só buscan o beneficio e poderían estar en calquera lugar porque a súa patria son as divisas, tal como se demostra nos traballos posteriores e na xente da que se rodean como se está a ver nestes días… Si, estase a falar de Rosa Díez (creadora de UpyD, marca branca anterior a Ciudadanos e antinacionalista visceral), e agora modelo da histórica empresa de cerámica. O mal non dorme, é máis negro que as ás do corvo, máis maligno que o veleno e nunca esquece; o mal traballa coas teorías que nos explicara Orwell en 1984, sempre ataca co peor e co que máis dano fai, co que estaba aí, no máis profundo do corazón da idea. Por iso, é normal que a buscasen a ela; o peor aínda é que o poidan facer con subvencións que saen do noso traballo, que utilicen a nosa suor para enmerdar o máis digno que tivemos e eles souberon rapiñar.

O cinco de xaneiro de 2012 morría Díaz Pardo, sen que puidese sentir o respecto que unha parte de Galicia lle tiña; un respecto que debera tapar a miseria da que se vira rodeado nos derradeiros anos. Este ano celebrouse o sábado sete, pero tanto dá. Vai frío, case sempre chove, pero o grupo de persoas participantes son resistentes na súa necesidade de honrar a quen tanto fixo polo país. Un acto de inverno; sempre se lembra así, saíndo con ganas dun caldo que quente o corpo de tanto frío, humidade, orfandade e pena. Porque a pena tampouco nos favorece e as bágoas nunca sabemos se son de frío ou de tristeza por pertencer a un país tan inxusto coa súa mellor xente. Porque fora un día de inverno cando el morreu, cando o subiron ao Museo do Pobo Galego, a el que tantas veces gabeara a costa co seu andar lixeiro de home livián que pode cargar sobre si responsabilidades inmensas. O noso pequeno gran home que foi quen de idear a utopía e enchernos dos soños que nos podían ter correspondido.

“Se non falamos seremos cómplices” comezaba un manifesto que asinamos daquela para que se soubese que alguén non estaba de acordo co que se lle facía, cando as forzas representativas do país calaron… tiveron que ser cidadáns anónimos os que que puxeron en marcha a iniciativa, e aínda hoxe custa traballo mirar á cara a quen se negou a apoiala, e aínda hoxe lembramos as correos chegados da nosa xente en diferentes lugares do mundo botando un berro por Isaac.

Quen nos dera que en cada tempo houbese un pequeno gran home coma Isaac. Daquela, o país sería un pouco menos autodestrutivo e teriamos soños compartidos e honorabilidade.

Hai acontecementos de inverno e este é un dos primeiros, o que nos sitúa en Boisaca no remate das festas, nos comezos do ano… porque “polo só feito de dicir o seu nome o ceo é máis limpo”, en palabras de Alonso Montero.