Unha gran vitoria

jugadores-Bayern-hundidos-perder-estadio_TINIMA20120520_0001_5Antón Riveiro Coello. Non hai semana que non traia a nova dunha pelexa nun campo de fútbol. As máis das veces o conflito xorde entre xogadores ou entre pais que, non contentos co resultado, agreden a algún árbitro que frustra a vitoria dos seus. Non hai máis que achegarse a unha instalación deportiva, con independencia da categoría, para vermos algúns pais ou afeccionados berrar como energúmenos, coma se a vida lles fose no partido.

Eu tamén xoguei de mozo e mesmo lembro un partido dos xuvenís do Antela cos do Verín que rematou cunha liorta dos pais nas bancadas mentres nós, os xogadores, un chisco avergonzados, non sabiamos que facer dentro do campo.

Para moita xente, no deporte só hai un obxectivo: gañar por riba de todo. A competitividade asóciase á posibilidade de derrotar o rival, mesmo humillalo. Hai unha teima por centrarse no resultado e amosar que un é mellor que os demais. Por desgraza, isto leva moito tempo sendo así, e a máxima de Bilardo, de que ao inimigo, nin auga, segue tendo a mesma vixencia a día de hoxe.

Con todo, malia seren fabas contadas, tamén atopamos xente que é quen de transmitir outros valores e sabe dirixir a competitividade cara a unha satisfacción persoal aínda que sexa na derrota. Este é o caso de Valentín Estévez, Tilín, un adestrador de categoría xuvenil que, logo de que o seu equipo remontase un partido, mandoulles aos seus xogadores marcar un tanto en propia meta. O motivo desta orde era compensar a inxustiza por anotaren o gol cando dous rivais estaban tendidos no céspede logo dun choque fortuíto. Evidentemente, houbo algúns que non compartiron o seu criterio, pero a altura da súa lección por ese empate reúne todos os ingredientes dunha gran vitoria. Parabéns.

5 comentarios en “Unha gran vitoria

  1. La anécdota que cuentas me trae a la memoria algo que me ocurrió hace muchos años y, aunque creo que obré en conciencia, no me gustaría repetir la experiencia:
    Cuando me vi en la necesidad de trasladarme a Madrid, a los pocos días de quedarme viuda -de esto hace la friolera de cuarenta y tres años- por lo avanzado del curso no me quedó otra opción que matricular a mis hijas en un colegio de élite muy por encima de mis posibilidades, para colmo.
    Una noche, al ir a acostarme, escuché en la habitación de las niñas una especie de llanto ahogado. Me asomé y pude comprobar que la más pequeña lloraba amargamente. Al preguntarle qué le ocurría me respondió entrecortadamente que le habían encomendado en clase una poesía de navidad y se había olvidado de escribirla. Tenía que entregarla al día siguiente.
    La consolé como pude, prometiéndole -dadas las circunstancias- que escribiría la poesía por ella, que se despreocupase y durmiese tranquila.
    Procuré redactar un poema adaptado a la edad de mi hija y, como mis dotes poéticas dejan mucho que desear y quería dormir un poco, he de reconocer que parte de los versos los copié de un villancico gallego y otro poco producto de mi invención recordando una experiencia infantil que había tenido con una estrella fugaz en la noche de Reyes.
    Al día siguiente, al volver mi hija del colegio, traía un precioso estuche con tres departamentos en los que no faltaba un solo artículo capaz de hacer las delicias del más exigente de los dibujantes.
    Pero la niña, lejos de volver feliz de haber obtenido el primer premio en expresión literaria, traía un semblante taciturno, de más pena que gloria.
    Creo que la experiencia resultó aleccionadora para las dos.
    Buenas noches y perdona por la extensión.

  2. Querida Carmen: Tes toda a razón. Non hai moito comentaba o caso dun pai que facía trampas para que o seu neno de tres anos gañase unha carreira nunha piscina. O devandito proxenitor non só se limitou a empurrar o cativo senón que o agardou na meta para celebraren xuntos unha vitoria que parecía olímpica. O ridículo foi tremendo. E, alí, diante dos outros pais, que disimulaban a súa sensación de vergonza allea, o individuo expresou o seu amor polo fillo, coméndoo a bicos e abríndolle promesas por gañar esa competición. O suceso lembroume o pai funcionario que falsificou o expediente do fillo para pór medras na nota media e poder acceder a un ciclo. Son amores que matan e condenan. A frustración, ben xestionada, é parte da aprendizaxe. Ás veces, medramos máis no fracaso ca no éxito.
    Bicos

  3. Esta Magdalena tiene siempre a punto la respuesta precisa. Es única.
    ¡Qué me vais a decir a mí viviendo en Madrid…! Por suerte, bastante distanciada de los campos de fútbol.
    Acabo con una anécdota:
    Hace tiempo viajaba en autobús, mi medio habitual de locomoción. Era hora de salida de los colegios.
    Un padre subió con su hijo de unos nueve o diez años:
    -Papá, el profesor de Educación Física es tonto. Me ha echado del partido.
    Respuesta inmediata del padre:
    -¡Ese tío es un cretino!
    Con respuestas como la de este progenitor, ¿qué actitud se puede esperar de un chaval?
    Menos mal que todavía quedan personas con la generosidad de Valentín Estévez.
    Boas noites.

  4. Querido Antón:
    Mi enhorabuena también para todos los “estevez” que poseen esos valores. Es verdad que abundan más los otros, pero siempre hay de todo en la viña del Señor.
    Para esos padres, y para todos aquellos que la máxima de Bilardo sea su pan de cada día, dediquémosle estas coplillas de Juan de Tarsis, o Tassis.

    “Llego a Madrid y no conozco el Prado.
    Y no lo desconozco por olvido,
    sino porque me consta que es pisado
    por muchos que debiera ser pacido.

    Besiños palmeiráns, Antón.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *