Fidel Vidal. Arnold Hauser (Historia social da literatura e a arte) sostén que Voltaire e Ben Jonson recoñeceron en Shakespeare unha forza violenta e natural que non lle deixaba seguir e coidar das “regras”. Non podía ser sometido por estas, e atopaba na súa expresión unha forma dramática completamente distinta á da traxedia clásica. A súa obra vaise interpretar no ámbito da sociedade isabelina, onde a filosofía social pódese resumir nunha frase extraída dun dos seus textos: “Cando a xerarquía vacila, a empresa padece” (Shakespeare, Troilo e Crésida, I,3).  

Shakespeare ve o mundo con ollos dun burgués ben situado, que pensa libremente, é escéptico e está desilusionado en moitos aspectos. “Expresa opinións políticas que arraigan na idea dos dereitos humanos”, condena os abusos do poder e a opresión do pobo, pero tamén condena o que el chama a “arrogancia e prepotencia do populacho” e coloca o principio de “orde” por riba de todas as consideracións humanísticas. Mesmo por razóns estilísticas, non renuncia ao realce social dos seus heroes: “teñen que ser príncipes, xenerais e grandes para se levantaren teatralmente sobre os seus contemporáneos e caeren desde unha altura suficiente, para causar, coa peripecia do seu destino, unha impresión ben grande”.

Foi James Joyce o primeiro que identificou a Hamlet o Danés co único fillo de Shakespeare, Hamnet, que morreu á idade de once anos en 1596. Para nós, seguindo a Lacan, o protagonista vai ser estritamente idéntico ás palabras que figuran no texto. El é texto escrito alén das palabras: a mesma cousa. É dicir, unha ficción denunciando e sinalando (o dedo índice na dirección axeitada) e subliñando o significado da realidade.

De análoga maneira se expresa o filósofo Wittgenstein. Se Shakespeare é grande, a súa grandeza, para Wittgenstein, revélase só no corpus total das súas obras teatrais, que crea unha linguaxe e un mundo propios. Noutras palabras, é completamente irreal (como un soño). “Non é como se Shakespeare retratase ben os tipos humanos e fose nese senso fiel á realidade da vida. Ou non é fiel á realidade da vida. Pero ten unha man flexible e as súas delineacións, as súas pinceladas, son tan particulares que cada un dos seus trazos parece significativo, digno de ser mirado”.