Falemos de discos

angel-olsen-phases-1Gonzalo Trasbach. Levo dous meses xirando ao redor de varios discos. E ningún deles é do 1968, o ano que un xornal da nosa terra tilda coma o que o cambiou o mundo. En que sentido?, ou só se trata da recreación do título dunha canción de Bob Dylan? En fin, talvez sexa mellor volver aos discos que máis me teñen ocupado no primeiro trimestre do 2018. Aproveito a ocasión para lembrar que Angel Olsen, autora do primeiro dos álbums dos que vou facer un pequeno comentario, actuará en Santiago (Auditorio Abanca) o 12 de maio.

Despois dos tres anteriores elepés de estudo, “Half Way Home”, “Burn Your Fire For No Witness” e o fabuloso”My Woman”, a artista nacida en St. Louis en 1987 e actualmente afincada en Asheville (Carolina do Norte) logo dunha longa estadía en Chicago, acaba de alumear “Phases”, un traballo onde recupera cancións que quedaron fóra das súas anteriores gravacións.

Aínda que o presentou coma unha colección de descartes, demos e caras B, o elepé está moi afastado de ser unha recompilación de retallos cosidos nun disco para contentar os seus fans ou o seu selo discográfico. É unha obra con vida e voz propias. Semella que ten o formato dun diario, da bitácora dun barco que afronta unha longa singradura en cuxas páxinas a súa capitá nos invita a penetrar para coñecer o seu carácter melancólico e íntimo, onde a artista vaise mostrando entre núas melodías, contando con só o soporte da súa guitarra.

Angel-Olsen-wig-1482333147-compressedO libreto arranca con dúas cancións inéditas: Fly On Your Wall e Special. Sweet Dreams e California lanzáronse oficialmente no 2013 como caras A e B dun single. En Tougher Than The Rest rende homenaxe a Bruce Springsteen e en For You a Roky Erickson. O traballo remata con dous temas do álbum do 2014 (“Burn Your Fire For No Witness”), esas preciosas pezas que son May As Well e Endless Road. “Phases” parece concibido para descubrir a muller que habita dentro da artista, para que vexamos os sentimentos sobre os que levanta as súas composicións.

Como a banda sonora dunha misteriosa e inquietante saga nórdica soa a atmosfera de “Plunge”, o novo disco de Fever Ray, o segundo na carreira en solitario da sueca Karin Dreijer Andersson, quen se tiña estreado baixo tal pseudónimo cun traballo de título homónimo no 2009.feverray-2 Aínda que este álbum está poboado con algunha das sombras que proxectaba The Knife, o grupo que compoñía con seu irmán Olof, no moi celebrado “Silent Shout” (2006), Karin segue aquí coa tendencia da ocasional euforia tecno e a progresiva politización que rezuma o dúo no fantástico “Shaking the Habitual” (2013).

Neste traballo, as sombrías sombras daquel “Silent Shout” son tensadas até o límite da distorsión, do díscolo e pode que tamén do bizarrismo. Aínda que sempre sobre a base da electrónica, “Plunge” destila pop por case que todas as costuras das súas once cancións. E se ás veces semella algo boscoso e enrevesado, como o era o elepé do seu debut en solitario, este ten vocación de ser un impulso cara á éxtase e a visceralidade adornada con xiros sónicos alieníxenas, pero están acompañados de letras terreais, palabras que falan de sexo lésbico do bo, do que doe e o do que transcende a carne. O disco, en resumo, pode crispar a máis duns cantos, pero tamén pode seducir a outros tantos ou máis.

No 2015 colleunos desprevidos Julien Baker con “Sprained Ankle”, un estreo que nos sorprendeu coa sensación de intimidade e proximidade pouco común que alentaban no feixe de cancións do seu debut.ad35fd5b6e1e7808990ebcc93e8179b9.1000x1000x1 A vocalista presentouse como alguén que se desviste diante dos oíntes para amosarnos as súas entrañas, como se quixese facer un conxuro para liberarse dos seus demos, pero tamén para que recoñecésemos os nosos e intentásemos botalos dos nosos corazóns. En “Turn Out The Lights” continúa metida no mesmo lodo. Aínda que xa parece liberada dos diaños das súas adiccións, cóntanos que seguen estando aí a depresión e as pílulas para durmir, os fracasos amorosos… Parece obsesionada en dirixir as súas pregarias (potentes baladas) a un Deus que semella xordo e mudo.

Se no primeiro disco, a voz, que cadraba coas súas letras, e guitarra (entre o folk e o ambiental) eran os eixes centrais, neste segundo segue apoiándose na súa guitarra e na voz, instrumentos agora complementados cun piano. A Baker demostra aquí que ten crecido como intérprete e compositora, á vez que leva a voz até niveis que estremecen.

Imos pechar o repertorio co disco dun home, veterano no mundo musical, pero pouco coñecido para o gran público, pese a que no seu labor de compositor e produtor ten aportado máis dun gran de area na carreira meteórica de Madonna, irmá da súa dona. Falamos do californiano Joe Henry. O seu decimocuarto álbum de estudo titúlase “Thrum”.

Joe-Henry-publica-nuevo-disco-ThrumO traballo concorda coa longa traxectoria deste cantante de folk-jazz-blues, que leva toda unha vida facendo cancións pero sempre de costas ás modas, aos tópicos e caprichos do mercado, do circo e industria musicais. Segundo nos ten contado, tres son os pés sobre os que edificou o disco: os poetas Rilke, Walt Whitman e Runi, referentes pouco habituais nunha época na que a poesía case nunca figura na orde do día e na que ademais a meirande parte dos artistas se enredan na lectura das mensaxes groseiras e vas das redes sociais.

Jose Henry aposta por esa arma cargada de futuro que é a auténtica poesía para expresar a súa preocupación pola marcha do mundo e polo estado de cousas que vive o seu país, ben mediante unha fonda e rabiosa tristura, como amosa en dúas xoias coma The Dark Is Light Enough e Hungry ou mediante un canto máis esperanzador e optimista coma en River Floor e Now And Never. Curiosa é a portada do disco: unha foto en branco e negro de dúas mans dunha persoa de idade descansando sobre un regazo, tal coma se fose unha homenaxe a Mai e fillo, de Sokúrov, ou a American beauty, de Sam Mendes.

 

 

5 comentarios en “Falemos de discos

  1. Qué bello¡¡¡ Me encanta como desarrolláis, vivís la historia de la música. Sobre todo Gonzalo que es el que lleva la voz cantante, por tratarse del experto en temas musicales. Ya me gustaría, a mí, cantaros algo.¡¡¡ Dicen las “malas lenguas”Jajaja.¡¡¡, que he cantado muy bien. Casi he llegado a creerlo; pero dos operaciones de “tiroides”…me han llevado “una cuerda de la guitarra por delante”. Sin embargo, todavía me ha quedado alguna huella, señal, para “deleitaros”con una pequeña demostración de lo que pudo haber sido… y no fue. Y que lo haré encantada porque sois dignos del mas alto aprecio por todos los momentos agradables que nos proporcionáis con vuestros artículos unos; y otros con sus comentarios. Gracias a todos.

  2. Querido Gonzalo:
    Para mí, el mundo cambió con la “movida”. A partir de esa etapa fue cuando comencé a ver la vida del revés. En 1968 eran otras las ocupaciones y preocupaciones que me afectaban, mis hijos eran muy pequeños y quizá esa sea la razón del vacío musical que tengo de esa época. Y bien que lo siento porque tus artículos me apasionan, pero mis conocimientos del tema no está a la altura. Con todo procuro escuchar de vez en cuando a los intérpretes que tanto elogias.
    Hoy le ha tocado a “May As Well” y a “Sweet Dreams” y me han gustado mucho. Pero, de la última, prefiero la versión de Eurythmics.
    De la poesía que rezuma el párrafo en el que comparas la obra de Angel Olsen con un cuaderno de bitácora, da cumplida cuenta Magdalena. Si no tuviese una cuerda vocal averiada a causa de una grave operación, en verano de buena gana me uniría a la canción que le gustaría dedicarte. Hubo un tiempo en el que disfruté de una bonita voz de soprano -o tal vez mezzo-, pero hoy he de contentarme con escuchar lo que cantan otros.
    Mañana seguiré leyendo tu artículo. Hoy no he pasado de Angel Olsen, porque me han liado con actividades para amenizar la semana del mayor y apenas me queda tiempo para acercarme al ordenador. Precisamente el día 8 de mayo actúa en Madrid, pero esos días tengo eventos que no puedo eludir. Además no creo que a estas alturas pudiese conseguir entradas.
    ¡Mi madriña, qué deshora!
    Un abrazo.

    1. Buenos días, Carmen. Cómo lamento que no hayas podido desarrollar o llevado a cabo tu actividad de vocalista. Por lo demás, no creo que tenga muchos conocimientos ni de la década de los 60 ni de ahora. Pero de una u otra época he escuchado discos. Algunos hasta el aburrimiento. Ahora lo hago igual, pero más sosegado. Tengo que añadir que el día 12 de mayo iré a ver a Angel Olsen a Santiago. Es una pena que no venga acompañada de su banda, donde hay una moza pequeñita pero de voz muy poderosa que le hace los coros. Esta sí que me ha impresionado. Saludos y apertas.

  3. ¡Hola, Gonzalo! si supiera tocar la guitarra como Angel Olsen, te aseguro que te dedicaría cantando ( no lo hago como Angel, pero tampoco lo hago muy mal) una canción en acción de gracias por lo admirada que me dejas por todo cuanto sabes de música. Seguro que un día te canto algo.
    Me ha encantado como has explicado a modo de metáfora lo del “cuaderno de bitácora”.
    Ahí está el hombre duro de la música tecno, y el sensible escribidor.
    Que la vida te depare en esa larga singladura, muchas horas de ocio para poder seguir escribiendo.
    Besiños palmeiráns, querido Gonzalo.

    1. Bos días, querida Magdalena. Estou seguro que algún día cantarasme unha canción. Estarei encantando. Polo de agora, un pouco ruborizado por tanto eloxio, douche as gracias polo teu afecto. Bicos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *