Francisco Ant. Vidal Blanco. Supoño que todos recibimos algunha vez un desafortunado regalo. Feito coa mellor intención, pero desafortunado. Porque a maioría das veces, quen ten que escollelo, sen decatarse ou sen pretendelo, bótalle o ollo a aquilo que a el mesmo lle gustaría, esquecéndose de que os gustos persoais non sempre cadran. Aí temos bixutería perdida no fondo dun caixón e garabatas sen sacar do seu plástico protector.

Xulio fálanos dunha amiga súa que odiaba ser agasallada con colonia ou perfume, porque na súa opinión era unha maneira de chamarlle cheirona, e non obstante ese é o regalo máis socorrido. Das flores, hai de todo, uns que as aprecian e outros que as teñen por un gasto inútil, ou como símbolo da brevidade da vida, algo desapropiado cando un galano debe levar consigo a simboloxía do cariño imperecedoiro. Antes regalábanse botellas de licor e agora de viño, a cada cal máis caro. E dos libros, se non se coñecen ben os gustos do beneficiado mellor non tocalos, porque só estaremos gastando os cartos en simple papel impreso. E a pesar de que se está impoñendo a moda dos cheques regalo, como a norma non escrita entre o agasallado e o agasallador é non saber canto custa o galano, segue habendo certo remorso con el.

Durante unha charla á que asistín esta semana, o conferenciante contou o caso duns coñecidos seus (eu creo que era un conto sacado dalgún libro, pero sempre dá máis proximidade e certa dose de credibilidade cando ós personaxes se lles pon nome e apelidos), en que uns mozos recibiron duns parentes que vivían noutra cidade, como agasallo de voda, unhas lámpadas de sobremesa, para o dormitorio, escusándose de non poder asistir á cerimonia e ó banquete pola distancia que supoñía para eles a viaxe. E os noivos, despois de buscarlle sitio, a pesar de que non lles gustaban nada, decidiron que non encaixaban coa cor do cuarto, e ademais eran demasiado barrocas. Todo lles servía de desculpa para xustificarse e gardalas no alto dun armario, no andel das inutilidades e esquecerse delas.

Pasaron uns meses e aqueles parentes, unha tarde, chamaron á casa dos noivos dicíndolles que como viñeran a estoutra cidade e tiñan unhas horas libres, estaban no bar do baixo da súa casa, e se podían aproveitaban para tomar un café xuntos, ó que os noivos, sen dubidalo, invitáronnos a subir e así, de paso, víanlles o piso; pero inmediatamente lembraron as lámpadas enclaustradas, e no tempo que ós visitantes lles levaba subir no ascensor sacáronas do armario, puxéronas sobre as mesas de noite e meteron as súas (as do seu gusto) debaixo da cama, no mesmo intre en que chamaban á porta.