Propaganda vital

BS29C8F2_21250Francisco Ant. Vidal Blanco. No termo de tres meses Xulio estivo vendo a lúa de sangue entre os templos de Agrigento, a auga burbullando en Fontibre e o reflexo do sol nunha das fiestras da Casa do Garda no parque Güel de Barcelona, pero non sacou ningunha foto no Facebook. En poucos meses, o amigo Xulio viaxou en coche, en autobús, en avión e en barco, pero só o souberon os compañeiros de asento ou os familiares e amigos a quen lles trouxo algunha lembranza da viaxe.

¡Que pouca propaganda se fai!

Ó largo deses tres meses asistiu a unha foliada e recitou algúns poemas na Casa dos Poetas de Celanova, foi nadando varias veces ata a Insa da Pirilla, papou unha mariscada en Corrubedo, unha fabada en Llanes, un cocido montañés en Santillana, e unha paranza en Siracusa; bebeu txacolí para acompañar un marmitako fronte ó museo Guggenheim de Bilbao e tampouco sacou nada no Facebook; e contóunolo porque chegou á conclusión de que quen non publica a súa vida nas redes sociais parece que non vive, que quen non vai a un restaurante armado de cámara e tomavistas semella que pasa fame, que quen non manda parar ó taxista para fotografar unha paisaxe determinada semella que é cego; e publicar todo iso e moito máis vén sendo algo así como unha fe de vida, un certificado de benestar ou unha declaración de superioridade.

A propaganda vital, tan necesaria para non ser menos ou para amosarse superior, ten no Facebook o sistema máis barato de comunicación. En xeral, as redes sociais están creando unha certa adicción que nos obriga a publicar todas as nimiedades da nosa vida e a ver e criticar as dos nosos veciños, amigos, familiares e followers que nunca coñeceremos. Amigos teño a quen segundo o publicado nada lles vai mal na vida, teñen opinión para todo e ata son quen de facer grandes descubrimentos onde os máis expertos catedráticos de universidade non dan chegado.

Xulio opina que se nos animásemos a contar as nosas aventuras diarias ou a opinar cara a cara, en compaña, nun parladoiro ou nun rueiro, sen medios interpostos, arredados desa soidade sen crítica que nos impón o ordenador ou o móbil, sentindo a voz do noso interlocutor, sen comprometidas iconas de cariñas esquemáticas nin dedos erguidos, senón vendo a expresión real que as nosas opinións provocan en quen nos escoita, talvez seríamos máis humildes. Porque a través da rede non sempre apreciamos a verdade dos sentimentos, nin os sentimentos se amosan con toda a franqueza que un cara a cara impón aínda cando as palabras queiran disimular e mentir.

E a pesares de todo, confesa Xulio, todos os días temos a rabiosa curiosidade, vicio ou adicción de ver como lle vai ós nosos followers, que comen, onde están, quen torceu un pé ou quen almorzou un café negro e sen azucre tras unha noite de esmorga. Tan importante é contar a vida e tan curiosos somos coa vida allea.

4 comentarios en “Propaganda vital

  1. A mí también me dejó “bocabierta”, al igual que a Carmen, todos esos términos informáticos con que nos ha sorprendido vuestra magnífica comentarista de turno, Magdalena. Y como bien dijo ella: no debiéramos ahorrar palabras cuando disponemos de un rico vocabulario que de alguna manera, con esos “recortes”, desvirtúan nuestro idioma. Y es verdad porque con las prisas, el poco tiempo que unos y otros disponemos…no le dedicamos precisamente a la lectura, el tiempo necesario para corregir nuestro léxico o vocabulario. ” Vostedes si o fan ven, pola súa constante dedicación a nosa lingua”. Seria de lo mas penoso ver sus artículos, narrados a ritmo de k, pr, q, x. tq, tqm, y más …Sería terrible!!! Una humillación para nuestro idioma o lengua. Y termino enviando desde este bello rincón de Palmeira, mi recuerdo a todos.

  2. Grazas polos vosos apuntamentos.
    Coincidimos en que hai unha necesidade de publicitar todo o que facemos, é como se o que non se difunde non tivese valor, que necesitamos que nos aplaudan ou se admiren do que facemos, do que comemos e dos lugares que visitamos. E francamente, abúrreme ver cada día o que cea, xanta ou almorza cada quen.
    Creo que as redes deberían servir para outra cousa.

  3. Querido Francisco:
    No sé que decir: muchas veces nos perdemos los mejores momentos tratando de captarlos con el móvil. Y no me refiero sólo a imágenes, también ocurre con otras manifestaciones, como puede ser un concierto: afanándote en grabarlo has perdido la esencia del momento. Cuando después te paras a ver las imágenes que has tomado, acabas borrándolas; ya sea porque no captan el instante que pretendías o porque alguien no sale favorecido en la foto. Y vuelta a empezar… Tengo la impresión de que, tratando de agarrarlo con nuestro artilugio, nos perdemos lo mejor.
    Completamente de acuerdo con lo que expones sobre el mal uso que se hace de las redes, de las que no veo más que algún blog que considero instructivo. Pero también creo que -de forma adecuada y sin molestar a nadie- se puede estar en contacto virtual con aquellas personas a las que no tienes ocasión de expresar tus vivencias cara a cara.
    No creo que las ágoras y palestras en las que el moralista Sócrates se dirigía a los ciudadanos atenienses resultasen hoy los lugares más adecuados. Sin el apoyo de las redes, quiero decir.
    Pasando a otra cosa: me quedo pasmadiña con los términos informáticos adquiridos por vuestra estupenda comentarista de oficio, Magdalena… Para mí, ¡chino! No paso de escribir alguna cosilla en un blog en el que no siempre logro entrar, a pesar de tratarse de mi propio blog, y asomarme de vez en cuando a Barbantia y a un par de blogs amigos en los que también me dan con la puerta -¿o es ventana?- en las narices las más de las veces.
    Felices sueños.

  4. Buenos días, querido Francisco:
    Hace unos días vino a caminar con nosotras la hija de una amiga que hace tiempo me viene “pidiendo amistad” cuando mi amistad la tiene siempre que se acerque a mí con un abrazo y todos los besos que quiera. Le dije que yo no tenía tiempo para estar chateando y que entendía muy poco de todas esas cosas y me comentó algo así:
    Eso lo aprendes muy fácilmente, te pones un “módem” y te enseño a “chatear” puedes “feisbuquear” o “tuitear”. Incluso puedes “pixelar”fotos después de “escanearlas” como hice hoy con la mía, que la “zumeé” y me la bajé a mi “pen drive”, luego puedo enseñarte a “linkar páginas web” y tendrás que poner un antivirus para que no puedan “hackearnos”. A ver, aparte de este viejo móvil, ¿qué aparatos tienes en casa?
    Tengo mi ordenador cargado de años – respondí- y un picú que ya no funciona.
    ¿Un qué? – preguntó toda asustada- no conozco esa marca de ordenador, pero tú hazme caso, mira que fotos hace mi móvil. Y efectivamente, era una fotografía muy lograda de un plato de arroz con bogavante que habían cenado la noche anterior en Corrubedo y que ya había tenido un buen número de entradas felicitándola por haberse comido el apreciado crustáceo.
    De momento, Francisco, voy a continuar con Barbantia aprendiendo un vocabulario más amplio en lugar de ahorrar palabras en los “eme ese ese” porque como dice aquel proverbio: El idioma es la ropa del pensamiento.
    Besiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *