Francisco Ant. Vidal Blanco. Buck non lía os xornais e non podía saber da maldade da xente”. Máis ou menos así é como empeza A chamada do salvaxe, de Jack London, toda unha advertencia para introducirnos na serie de calamidades que o can do xuíz Miller vai pasar despois de ser roubado, vendido, maltratado e escravizado. As calamidades, que el non podía prever porque non lía os xornais, serán as que lle dan a razón de ser á súa vida, e por elas será que pon os pés na terra, ou na neve para ser máis exactos, porque ata o día en que foi roubado, o can era un privilexiado. Non lía os periódicos nin falta que lle facía, e non tiña nada de que preocuparse. Mimado polo seu amo, con toda unha mansión co seu xardín para gozar, correr e xogar, sen máis ansia ca agardar polo xuíz para acompañalo fronte á cheminea cada tarde, alleo a todo o que pasaba no mundo, ata que houbo de aprendelo pola brava, cando a mansión do xuíz Miller deixou de ser as anteolleiras que lle limitaban a realidade.
De todas formas, ¿valeríalle de moito a Buck ler os xornais para prever as vindeiras desgrazas? Posiblemente non, aínda que, de facelo, estas non o collerían tan desprevido. Tantas persoas lían e len as páxinas de economía dos xornais e non se decataron de que lla metían torcida coas preferentes, ou que nola metan con calquera desas fake news que sen necesidade de dicir mentira disimulan a verdade ata facer entender o que non é. E non nos imos queixar agora da falta de imparcialidade dos mass media, porque igual que cando un amigo nos conta dos seus conflitos, aínda escoitando a versión da outra parte, sempre acabamos por darlle máis creto, por mínimo que este sexa, a aquel que estea en maior sintonía con nós. Pero iso non debe impedir que deixemos de escoitar ó outro para contrastar a opinión e evitar a radical defensa ou culpabilidade.