Fidel Vidal. Jean-Claude Carrière, no Limiar aos Escritos de Luis Buñuel (Páginas de Espuma, 2000), di que Buñuel era “home de silencios, de meditación”. Gustaba de vivir, xogar, improvisar, contar historias, mesmo “ás veces a mesma historia varias veces no mesmo día, pero con sutís variacións”. O cine, dicía, é un encargado de vestiario que pregunta polos zapatos que deben ir na escena do baúl, e o director de cine é aquel que non pode permitirse responder: “Non o sei” ou “Non me importa”. Sempre se mantivo a distancia da escritura, se ben participou no seu magnífico libro Mi último suspiro. Buñuel, agás nalgunhas excepcións, non escribía os seus guións. Seguir lendo Buñuel, poeta
Arquivo da categoría: Poesía
Galicia e os galegos na poesía castelá XCIX. Unha cubana: Reina Rodríguez
Román Arén. Reina María Rodríguez, habaneira de 1952, licenciada en Literatura Hispanoamericana e editora da revista <Azoteas>, comezou como poeta en 1975 con La gente de mi barrio, para publicar logo outros trece poemarios. Gañadora do Premio Casa de las Américas en 1984 e 1998, en 2014 foi Premio Pablo Neruda, pero xa gañara en 2013 o Premio Nacional de Literatura, entre outros galardóns. Os seus poemarios máis recentes son Variedades de Galiano (2008) e El piano (2013). A presenza dos galegos en Cuba foi grande, e iso tiña que ter pegadas na literatura da illa, e así o manifesta tamén a poesía de Reina Rodríguez: no seu poemario de 1975 o texto “Doña Felicia” contén alusións a Galicia. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XCIX. Unha cubana: Reina Rodríguez
Dueto para crianzas
Xosé Manuel Lobato. (Pregúntasme pola miña fuxida/e respondo que estaba ferida… Diana Pastoriza). No pórtico outonal/o solista rexeita a coral,/para dende o seu altar/ensaiar sen cesar.// Nas lembranzas, no recordo profundo e intenso, no meu maxín danado, permanece latente o ritmo acompasado e por veces afinadiño da festa.//Dende o seu pedestal/sonoriza todo o val,/goza da súa soidade/afeito á comunidade.//Por iso, dende este afastado e inmenso Lugar, quero compartir con todos vosoutros, rianxeiros e rianxeiras (na miña experiencia vital, efémera adopción) a miña memoria festeira.//Visible elegancia/brillante arrogancia,/para interpretar con paixón/o que latexa no corazón. Seguir lendo Dueto para crianzas
Poemas asasinos
X. Ricardo Losada. Hai días que escollo ás cegas na miña biblioteca persoal un libro de poesía, ábroo ao azar, aprópiome do primeiro poema que apareza e lévoo a pasear comigo. Se é moi curto, memorízoo; se é extenso, escríboo a man nun papel. O outro día levei este poema de Manuel Antonio: “Os habitantes d´a cidade que o / arquiteuto leva n-a cabeza / viven n-o planeta que non des- / cobriron os astrónomos”. Seguir lendo Poemas asasinos