Román Arén. As brutais décimas gongorinas alporizaron a Francisco Trillo Figueroa, galego establecido en Granada, que respostou cunhas décimas contra Andalucía. Tamén Quevedo respostou, non para defnder a Galicia, senón para aludir á pretendida liñaxe xudía de Góngora.

Tamén se atribúe a Góngora un duro soneto contra Galicia:

Pálido sol en cielo encapotado,/ mozas rollizas de anchos culiseos,/ tetas de vacas, piernas de correos,/suelo menos barrido que regado;/campo Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XCVIII. Outra vez Góngora →

Román Arén. Luis de Góngora e Argote (1561-1627), cordobés, é un dos grandes poetas barrocos de Europa e, sen dúbida, o inimigo máis asañado de Galicia en poesía. Servil cos nobres galegos e brutal con Galicia. Foi un galego, bispo da súa cidade natal, Antonio Mouriño de Pazos e Figueroa, quen o ordenou de maiores en 1584 e a quen lle dedicou un soneto; o outro galego co que estivo relacionado foi o famoso Pedro Fernández de Castro, VII Conde de Lemos, protector de Cervantes, a quen visitou en Monforte arredor de 1609 e ao que lle dedicou o poema “Al Conde de Lemus Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XCVII. O gran inimigo! Góngora →