Gonzalo Trasbach. Trala chuvia e o vento: luminosa mañá de sábado. Camiñas cara ás aforas. Onde a estrada que baixa da montaña morre no val do Coroño, na aldea de Runs, unha anciá, coroada cun sombreiro de palla e acompañada dun can, atravesa moi devagar a calzada. Busca refuxio na sombra. É mediodía, a hora sen sombra, segundo Borges. Seguir lendo Sábado luminoso
Arquivo da categoría: Gonzalo Trasbach
Enmeigada hora de medianoite
Gonzalo Trasbach. Enmeigada hora de medianoite. Fóra: luces, voces, berros, sonoras gargalladas. Dentro: sombras, silencio, o compasado alentar do corpo do teu amor. Po. Po namorado como cantaba o clásico. Voas alto e raso. Cruzas o ceo e o océano. Había un diminuto colibrí naquela estancia de Bos Aires. Fermoso paxaro. Nunca antes o viras en estado de liberdade. Marcelo franqueou as grandes ventás. Saíu. Perdeuse na azulada tarde bonaerense. Riquísimas fauna e flora naquel country onde fixemos noite, agora atravesando e desfilando polo teu lixeiro adormecemento. Seguir lendo Enmeigada hora de medianoite
Carta de Syd Barret para Toña
Gonzalo Trasbach. Dear Toña. Son Syd Barret. Supoño que algunha vez oirías o meu nome. De ti faloume en varias ocasións un vello amigo. E é por este motivo polo que che quero contar unha pequena historia: durante moitos anos habitei nun terreo límbico. Estando alí, pasaba os días mirando para a mesma ventá: a televisión. Mais, hai xa once, mudeime a un dos vales que hai no País de Alicia. Aquí, vago entre os arboredos coma estrela sen luz, sempre cantando o mesmo retrouso: “Deus sabe que somos almas solitarias. Son unha alma solitaria…” Pero, sabes unha cousa, querida Toña? Houbo un tempo no que brillei coma unha estrela, unha rutilante supernova, no firmamento sónico da psicodelia. Seguir lendo Carta de Syd Barret para Toña
Ulysses chamoume polo nome (II)
Gonzalo Trasbach. Viñeron despois feitos que te levaron ao servizo militar (por mar). Logo de 16 meses de desterro na provincia de Cádiz, regresaches á casa dos teus pais. A mil quilómetros de distancia e durante ese longo tempo o teu “suposto” marxismo conxelouse. Mudar de vida era o plan cando arribaches a Compostela. Pouco tempo despois, volviches fixarte no libro de James Joyce. Baixo o recordo daquel vello amigo, mercaches a túa primeira edición, a de José María Valverde (Barcelona. Lumen, 1976), e comezaches a ler lentamente aquel misterioso libro, que, cando o culminaches, escribiches nun pequeno caderno: <Paréceme moi bo, pero complicado>. Gustábache o que entendiches, e os parágrafos que non comprendiches resultáronche fascinantes. Seguir lendo Ulysses chamoume polo nome (II)