Carta de Syd Barret para Toña

sid1Gonzalo Trasbach. Dear Toña. Son Syd Barret. Supoño que algunha vez oirías o meu nome. De ti faloume en varias ocasións un vello amigo. E é por este motivo polo que che quero contar unha pequena historia: durante moitos anos habitei nun terreo límbico. Estando alí, pasaba os días mirando para a mesma ventá: a televisión. Mais, hai xa once, mudeime a un dos vales que hai no País de Alicia. Aquí, vago entre os arboredos coma estrela sen luz, sempre cantando o mesmo retrouso: “Deus sabe que somos almas solitarias. Son unha alma solitaria…” Pero, sabes unha cousa, querida Toña? Houbo un tempo no que brillei coma unha estrela, unha rutilante supernova, no firmamento sónico da psicodelia.

Nacín e crieime en Cambridge. Máis tarde trasladeime a Londres para estudar arquitectura. Daquela o meu corazón xa estaba ameigado, atrapado nas paisaxes fantásticas e alucinadas que descubrira de neno nas páxinas do libro The wind in the willows (O vento nos salgueiros), de Kenneth Grahame. Na universidade londiniense coñecín a Roger Waters, Rick Wright e Nick Manson. Xuntos fundamos en 1965 unha banda de música: Pink Floyd. Por fortuna ou por desgraza experimentei co LSD. Notei que baixo os efectos desta sustancia o campo da miña percepción ampliábase desmesuradamente. Encantábame ser músico, tanto como explorar o máxico e marabilloso mundo paralelo de Alicia. Mais agora coido que pasei demasiado tempo colgado do bordo do abismo e, finalmente, esnafrei.

Antes de que se me fose a man coas doses, e de que a “ola” me xirase a máis voltas do aturable, convivín cunha soidade da alma moito máis terrible que a que reina neste val de estrelas sen brillo. Ninguén ten culpa, aínda que tampouco ninguén me arroupou coa a súa compañía. Podería ter evitado o meu afundimento no precipicio? Non o sei. Antes, non obstante, tiven tempo de concibir un disco, talvez o máis fermoso da traxectoria do grupo. E digo isto coa distancia de cincuenta anos, demasiado alongada no tempo por razóns crematísticas e non artísticas. Aquel álbum da nosa entrada na escena musical británica bauticeino coma O frautista ás portas da alba (The Piper at the Gates of Dawn), título que tomei prestado do capítulo que máis me gustaba do libro de Grahame.

syd2Por aquel tempo, a prensa musical púxome o alcume de Diamante Tolo, talvez para aludir á miña desmesurada afección ao LSD e os psicotrópicos, e comentaba que isto foi a causa que rebentou o gran talento que, segundo ela mesma dicía, atesouraba na miña alma. Pode que fose así. O que si é certo é que o LP quedou coma testemuña do fabuloso caudal de imaxes, máxicas e fantásticas, que fluían pola miña cabeza. Aínda que tamén coma amarga confirmación do meu terrible desvarío, ou de que a beleza, ademais do lado fabuloso, ten un reverso terrorífico. Pero tampouco ninguén mo advertira.

En calquera caso, aquela explosión de luz, cor e son recompilados no disco nunca máis se volveu repetir. Foron moitos os que pensaron que na segunda etapa, cando o baixista Roger Waters, secundado polo guitarrista David Gilmour (o meu substituto), tomou o mando, a nave rosa acadou cotas siderais. Non sabería calibrar estas afirmacións. Cando me sorprenderon aquelas pasaxes sonoras, a luz que anunciaba a alba era dun azul turquesa tan intenso como o que reflicte ás veces o mar que se estende ao pé das casas de Palmeira, a túa vila.

syd3Aquí, por onde agora camiño coa cabeza baixa, coñecín a unha moza e fermosa poeta que rexeitou ser unha star do firmamento literario. Ela si me advertiu que estar dotado cunha percepción moi afiada é unha vantaxe, pero que asemade agocha un perigo. Contoume que sempre rezaba pedíndolle a Deus que non lles concedera aos seus filliños a graza que a levou a abocarse á espita do monóxido de carbón. Ninguén antes me tiña explicado que a intelixencia é unha bendición e á vez unha maldición.

Sen sabelo, nesa encrucillada andaba cando, cheo de gozo e ledicia, levantei un álbum que obtivo unha enorme resonancia en UK e nos deu a coñecer en Europa. Mesmo espertou algúns ecos, aínda que tímidos, en USA. Mais isto, querida, xa non importa. Cincuenta anos despois da súa publicación, o cinco de agosto do 1967, convídote a que o escoites e saborees. Mentres el permanece, eu consúmome na penosa soidade do val das estrelas apagadas. Two Thousand kisses from the other side of the world. Atentamente teu, Syd.

4 comentarios en “Carta de Syd Barret para Toña

  1. Preciosa la confesión-semblanza que haces de Sid Barret narrada por él mismo desde allá donde se encuentre. Es muy cierto que la inteligencia mal encauzada resulta un explosivo para aquel que la posee. Por desgracia, a lo largo de mi vida profesiona conocí demasiados casos en los que los protagonistas acabaron siendo víctimas de una sobredosis o se suicidaron. No tengo claro si en el caso de Sid Barret la esquizofrenia fue anterior a la droga o por el contrario la droga fue el desencadenante de la esquizofrenia.
    Puedo asegurarte que la etapa de la aparición de la droga casi nos cogió más desprevenidos a los padres que a nuestros hijos. Yo la viví en solitario a poco de llegar a la capital y sé muy bien lo que significa para una madre con cinco hijos en edades peligrosas. Me gustaría entender a quién culpa Sid Barret de su soledad. No me ha quedado claro.
    Entre los long plays que conservo de mis hijos hay algunos de Pink Floyd: me suenan “Wish you were here” y “The dark side of de moon”; pero -dada la edad de mis hijos- me figuro que pertenecen a la segunda fase en la que ya no estaba Sid Barret. Los escucharé, aunque para mí la música de esa etapa resulte demasiado psicodélica.
    Boas noites.

    1. Buenos días. Creo que no culpa nadie o no lo pretende. La soledad es una compañera con la que puedes entablar una buena relación, estando solo o acompañado, o no conseguir lleverte bien con ella… Como seguramente sabes. Todo esto depende mucho de cada uno. Non sé si existe un manual que valga para todos. En cualquier caso, habla de que nadie le advirtió de algunas cosas. A lo mejor sus compañeros de grupo podían haber hecho algo más que echarlo fuera de la banda y que se apañase el solo. Porque fue algo así como quitarse un peso de encima. Pero también esto puede ser comprensible. En fin, tampoco estaba yo tan metido en su piel, pero a lo mejor anduvimos en territorios cercanos. Gracias por tu comentario. No creo haber aclarado ninguna duda. Me gusta que queden cabos sueltos en mis textos. Yo nunca he conseguido atarlos. Insisto, muchas gracias.

  2. Bos días. Moitas gracias Magdalena. Ti sabes e atesouras o que eu non. Gracias pola túa comprensión e pola graza que agochas no teu corazón. Bicos.

  3. Buenas noches querido Gonzalo:
    Hacía tiempo que no te asomabas a tomar un café, seguramente habrás estado de vacaciones, deseo que lo hayas pasado bien y te doy la bienvenida.
    Tu artículo ya lo he leído a la mañana, y ahora que ha llegado la hora del descanso, ¿ qué mejor premio que volver a leerlo?. Me ha encantado esa carta que Syd Barret le escribe a esa chica de Palmeira. “Ese azul turquesa tan intenso como que reflicte ás veces o mar que se estende ao pé das casas de Palmeira, a túa vila”.
    Es un placer leerte, amigo. Siempre te digo que me encantaría entender de música como tú, y posiblemente como la palmeirana Toña, para poder estar a tu altura y hablarte de Syd Barret y compañía con más propiedad. Como no es así, solo puedo decirte, que a pesar de ser tan profana en estas lides, gozo de igual manera leyendo artículos como este.
    Un abrazo desde Palmeira.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *