Gonzalo Trasbach. Como é sabido, o Limbo é o reino reservado aos nenos sen bautizar. É un espazo destinado para unha pena privativa, non de aflición: a perpetúa carencia da presenza de Deus. Os habitantes do Limbo non sofren, non experimentan dor por esta privación (a carencia é o meu sino, di nun verso do poema En la oficina). Neste senso, Agamben explica en La comunidad que viene (Pre-textos): <A pena máis grande –carencia da visión divina- envórcase na alegría natural: definitivamente perdidos, habitan sen dor no abandono divino>. E máis tarde engade: <Nin benaventurados coma os elixidos, nin desesperados coma os condenados, están cheos dunha alegría para sempre sen destinación>. Seguir lendo A propósito da fuxida de Walser o día de Nadal (III)
Arquivo da categoría: Gonzalo Trasbach
A propósito da fuxida de Walser o día de Nadal (II)
Gonzalo Trasbach. Cervexas no crepúsculo, despois das andainas. Prados, bosques, montañas, cigarritos… Estas son as pequenas cousas que facían feliz a un Walser que tamén sabía falar de política, literatura, música, arte… e que lle di a Seelig: <Que máis necesitamos que unha pradería, un bosque, e unhas cantas casas apracibles para estar contentos?… E moi agradable ver o mundo coma unha habitación en domingo>. Coma se fose a encarnación do protagonista do “El ayudante”, co seu amable temperamento, Seelig foi visitando a Walser e recollendo opinións que se converteron nun valiosísimo documento sobra a obra dese turbador cero á esquerda. Seguir lendo A propósito da fuxida de Walser o día de Nadal (II)
A propósito da fuxida de Walser o día de Nadal (I)
Gonzalo Trasbach. 25 de decembro do 1956. Teño sete anos e paso un feliz día de Nadal no pequeno territorio da miña aldea. Na mesma xornada, a miles de quilómetros de distancia e nunha mañá gris, dous rapaces, fillos de campesiños, atopan nun descampado nevado o corpo sen vida de Robert Walser. 25 de decembro do 2016, sesenta anos despois, sinto moito frío ao lembrar o escritor suízo que se tendeu na neve en pleno inverno para morrer de frío coma un neno, ese que non ten outra cousa que facer máis que pasear e soñar. Seguir lendo A propósito da fuxida de Walser o día de Nadal (I)
Gary Snyder: A práctica do salvaxe (II)
Gonzalo Trasbach. Marzo de 1997. Sentado na mesa comunitaria da súa casa, aló en Kitkitdizze, recibiu a terrible noticia do cancro de Allen Ginsberg. Relatan os que o visitan que, pese a que os anos o afogan un pouco, conserva o paso firme e mantén unha aura benigna, coma o clima da terra que habita e á que se sente atado. Foron os poetas que sobreviviron ao renacemento de San Francisco a finais dos 50 e principios dos 60 os que inventaron unha marca de éxito. Identificóuselles filosofías e estilos de vida moi atractivos para os medios de comunicación e o mundo académico. Gary ficou fóra deses círculos. O discurso da simplicidade (vivir voluntariamente en espazos salvaxes) non era fácil de “vender”. Seguir lendo Gary Snyder: A práctica do salvaxe (II)