X. Ricardo Losada. Leo un artigo de Steven Rose, catedrático de Bioloxía, no que intenta responder a pregunta Cal é o sentido da vida? Comeza repasando as respostas máis importantes que se deron ao longo da historia. Ao principio, relixiosas (prepararse para o outro mundo), despois filosóficas (realizar a especificidade humana) e, a partir do século XIX, científicas: é unha pregunta absurda. Máis que polo sentido da vida os científicos prefiren preguntar por unha cuestión máis sinxela, pero de gran dificultade conceptual: que é a vida. Steven Rose, porén, atrévese a dar unha resposta, aínda que unha resposta que desborda os límites da ciencia. Seguir lendo O sentido da vida →

X. Ricardo Losada. Teño un amigo que leva anos propoñéndose deixar de ver o telexornal sen éxito. Aínda que podería quedar como un tipo sensible dicindo que non aguanta tantas atrocidades e inxustizas, o que de verdade o irrita, segundo el mesmo recoñece, é comprobar que non lle afectan máis alá dunha empatía fugaz ou dun remorso retórico. Calquera pequeno contratempo caseiro (o teclado do ordenador quedou sen pila, por exemplo) irrítao máis que as imaxes da guerra en Siria ou dos terremotos en Italia. E, por moito que lle digan, non cre ser unha excepción. Se nos afectasen todos os males do mundo como nos afectan os das persoas máis próximas, dime, estariamos todo o día chorando e, nin como individuos nin como especie, sobreviviriamos.   Seguir lendo Occidente →

X. Ricardo Losada. Non sei cantos anos tiña pero recordo perfectamente cando me explicaron por primeira vez a propiedade conmutativa. Dá o mesmo resultado sumar 3 e 2 que sumar 2 e 3. Pareceume algo marabilloso e aínda hoxe gardo unha reminiscencia daquel encantamento. Cando vexo a matrícula dun coche que me recorda esa propiedade, 3223, 5665, por exemplo, penso que me vai pasar algo bo. Seguir lendo Sexo inexacto →

X. Ricardo Losada. Traballando en clase o tema da intelixencia artificial, dígolles aos alumnos que moitos expertos consideran que no futuro a maioría das mascotas serán robóticas pois teñen moitas vantaxes. Un can robótico, por exemplo, non defeca, non come nin se mancha, non deixa pelos no sofá, non rompe as cousas, non ataca os donos nin os veciños, ladra só cando debe ladrar, pode vivir nun piso sen coller neuras, é inmortal e non ten que ir ao veterinario. E aínda máis. Seguir lendo Mascotas artificiais →