X. Ricardo Losada. Onte tiven unha tarde feliz. Fun ao paseo marítimo, e atopei as que considero condicións ideais para ler. Vinte e dous graos, marea alta (óese o mar), lixeira brisa, patos acompañando as habituais gaivotas, e a sombra da árbore do meu banco preferido cubríndome tronco e cabeza pero permitindo que o sol me dea nas pernas para que poida ler descalzo. Para máis ía comezar un libro, La melancolía de las obras tardías, dun autor do que nunca lera nada, Béla Hamvas, e esa expectativa sempre me mantén alerta e ilusionado, como cando de neno me deitaba a noite previa a un día de excursión. E a excursión non puido ser máis ditosa. O libro atrapoume desde a primeira páxina.  Seguir lendo Coller cereixas →

X. Ricardo Losada. Poucas cousas me sorprenden máis que a memoria. Leva ducias de anos comigo e non lle collo o punto. Que criterios utiliza para recordar unhas cousas e esquecer outras é para min un misterio. Por que non recordo, por exemplo, o meu primeiro día de colexio e si a primeira vez que oín a palabra callán, unha palabra que lembro con frecuencia, a pesar de que hai anos que non a utilizo nin a escoito dicir. Teño ducias de recordos dese tipo, pero un dos que máis me sorprende, e ao que lle teño un cariño especial polas escasas expectativas de vida que a lóxica lle daba, é esta especie de copla que recitabamos na cuadrilla da miña nenez: “Silencio en la sala que llega Kubala con una chavala”. Seguir lendo Cancións de nenos →

X. Ricardo Losada. Tras ler un texto meu no blog Café Barbantia sobre os paraugas e a chuvia, Magdalena escribiu un comentario no que contaba unha substanciosa anécdota. Un señor de Palmeira vai cos dous fillos en bicicleta cara o estaleiro do Caramecheiro. De súpeto comeza a chover e os fillos pedalean con máis forza para chegar primeiro. O pai grítalles: “Pero que facedes, non vedes que se corredes máis, colledes a chuvia de aquí e a de alá”. Seguir lendo Correr é de covardes →