X. Ricardo Losada. Unha das miñas experiencias máis gratas é abrir un paraugas de apertura automática. Comenteillo a un amigo psiquiatra e díxome que proxectaba nese paraugas o desexo de abrirme con máis rapidez aos demais. Ou, engadiu mirándome as canas, pode que proxectes a túa frustración por perder (e el que sabía?) as fulminantes ereccións xuvenís. Por suposto, non me convenceu. Postos a buscar teorías sofisticadas, a emoción que sinto ao pulsar o botón do paraugas é máis parecida á que experimento cada vez que vexo un paxaro adormecido nun cable que, de súpeto, abre as ás e voa polo ceo infinito. Ao fin e ao cabo, o meu gusto é máis poético que pornográfico. Seguir lendo O punto G do paraugas →

X. Ricardo Losada. Cando un le e estuda a filósofos tan difíciles como Heidegger ou Hegel, pode acabar desprezando a sabedoría popular por simple, clara e pouco matizada. Non é o meu caso. Despois de ler libros tan abstrusos, mesmo para especialistas, como A Fenomenoloxía do Espírito, aprecio aínda máis a sabedoría popular. Como a daquel árabe que lle dixo a un occidental: Vostedes teñen o reloxo, nós temos o tempo, definindo en catro palabras a diferenza entre tempo obxectivo e tempo subxectivo que ao filósofo Bergson lle levou varios libros. Ou a daquel africano que lle dixo a un antropólogo: Cando os occidentais chegaron aquí, nós tiñamos a terra e os occidentais a Biblia Seguir lendo O esperma dos ricos →

X. Ricardo Losada. Se eu fose vaca, estaría encantada de que nas novas granxas me identifiquen con números e non con nomes como Blanca ou Pinta. Sei que vai parecer unha comparación esaxerada, pero, preso nun campo de concentración, tamén preferiría que os carcereiros me chamasen por un número, xa que me tratan como unha cousa, que polo nome co que me coñecen familiares e amigos. Seguir lendo Se eu fose vaca →

X. Ricardo Losada. Disfraceime este Antroido de muller e estrañeime de que as mulleres non se rebelen contra a maquillaxe, os tacóns, o pintado de unllas, o sostén, os pendentes, os colares, os aneis, e demais deberes estéticos. Sei que hai antropólogos que din que o adorno corporal é un universal cultural, é dicir, un costume en todas as culturas e en todas as épocas e, xa que logo, algo que define a natureza humana. Pero, aínda así, teño claro que se podería evitar. Antes levábase a palidez, agora o moreno; antes, a robustez, agora a delgadeza; antes, a maquillaxe, agora podería levarse, por que non?, a cara lavada. Tamén é un universal cultural ser quen de superar a natureza. Se podemos facer folga de fame, con máis razón, folga de maquillaxe. Seguir lendo O Entroido é dos disfraces →