X. Ricardo Losada. Disfraceime este Antroido de muller e estrañeime de que as mulleres non se rebelen contra a maquillaxe, os tacóns, o pintado de unllas, o sostén, os pendentes, os colares, os aneis, e demais deberes estéticos. Sei que hai antropólogos que din que o adorno corporal é un universal cultural, é dicir, un costume en todas as culturas e en todas as épocas e, xa que logo, algo que define a natureza humana. Pero, aínda así, teño claro que se podería evitar. Antes levábase a palidez, agora o moreno; antes, a robustez, agora a delgadeza; antes, a maquillaxe, agora podería levarse, por que non?, a cara lavada. Tamén é un universal cultural ser quen de superar a natureza. Se podemos facer folga de fame, con máis razón, folga de maquillaxe.

     De feito, mentres a muller me maquillaba, eu non facía máis que recordar que o escritor francés Paul Léautaud lle afeara ao pai morrer no Entroido. Que ocorrencia, dixo, disfrazarse de morto! Os meus reproches eran para a muller. Que ocorrencia, díxenlle, disfrazarme de muller. Ata desexei que tivesen razón eses ignorantes da Hazte oír coa súa campaña en autobús contra os transexuais. Podería invocar na miña defensa que os nenos temos pene e as nenas vulva, e aquel disfrace ía (a muller, para máis, é bióloga) contra a bioloxía máis elemental. Pero a campaña chegou tarde, e case foi mellor así. Despois de maquillarme con tanto esmero, estou seguro que a muller preferiría operarme das miñas partes, antes que cambiarme o disfrace.

     Non deduzades do que acabo de dicir que o pasara mal. Ao contrario. Teño moi claro que o hábito non fai ao monxe, pero tamén que o disfrace fai ao disfrazado. Pero non porque o disfrazado se meta no papel do disfrace, como fan os actores, senón porque o disfrace se mete no papel do disfrazado. Eu non me metín no papel de muller. Era a muller da que ía disfrazado (a viúva negra da familia Adams) a que actuaba coma min. Non falaba inglés, falaba galego. Non pedía o que a ela lle gustaba, pedía os gin tonic que eu tanto disfruto. Non movía as cadeiras, andaba a saltos co meu estilo característico. Foi tan así, que moitos dos que me vían pedíanme que me metera máis no papel de muller pois, ao seu entender, non lle daba graza ningunha. Confundides o Entroido co teatro, díxenlles. Non me tedes que dicir a min que actúe como ela. Tedes que dicirlle a ela que non actúe coma min.