X. Ricardo Losada. Unha das miñas experiencias máis gratas é abrir un paraugas de apertura automática. Comenteillo a un amigo psiquiatra e díxome que proxectaba nese paraugas o desexo de abrirme con máis rapidez aos demais. Ou, engadiu mirándome as canas, pode que proxectes a túa frustración por perder (e el que sabía?) as fulminantes ereccións xuvenís. Por suposto, non me convenceu. Postos a buscar teorías sofisticadas, a emoción que sinto ao pulsar o botón do paraugas é máis parecida á que experimento cada vez que vexo un paxaro adormecido nun cable que, de súpeto, abre as ás e voa polo ceo infinito. Ao fin e ao cabo, o meu gusto é máis poético que pornográfico.
De feito cada vez que pulso o botón para abrir o paraugas, teño a marabillosa sensación de que me vai elevar ao ceo, tal cal unha Mary Poppins bigotuda. E cando vexo a famosa escena de Cantando baixo a chuvia na que o protagonista fai o que lle manda o título da película, creo que quedaría moito mellor se abrise o paraugas ao modo automático. Se sodes de gusto clásico, podedes pensar que é máis fermosa a apertura manual, máis delicada e respectuosa co paraugas e o polgar, pero non que a apertura automática é fea. Como demostraron certas vangardas, un avión pode ser máis fermoso que unha posta de sol.
O que non teño tan claro é se a interpretación do psiquiatra é falsa. Dá a impresión de que todo encaixa. O paxaro adormecido no cable podería ser o meu pene engurrado na pelve, o despregue das ás, unha erección fulminante, e o voar polo ceo infinito, o orgasmo. Mary Poppins, a sublimación dos perversos desexos (mirarlle as pernas ás mulleres cando soben con saia as escaleiras) reprimidos na nenez. E abrindo o paraugas de forma automática a amaneirada escena de Cantando baixo a chuvia gañaría en virilidade fálica, quen o pode negar? De todos xeitos, teño dúbidas. Grandes filósofos dixeron que se varias teorías explican o mesmo, debe escollerse sempre a máis simple. E, neste caso, a máis simple é que, gustándome pouco mollarme, prefiro a apertura automática porque me protexe da chuvia antes que a manual.
Xa me gustaría que algún día a miña muller contase o noso primeiro encontro como Magdalena conta o seu con J. Manuel. Sobre todo porque dá a impresión de que non está falando en pasado, parece que ese encontro fose esa mesma mañá.
Cando un é adolescente soña cun amor así. Marabilla de marabillas facelo realidade.
Máis alá de que me faga babexar (como un neno, por suposto), tamén eu celebro a volta de Magdalena a Café Barbantia. E celebrareino aínda máis se é síntoma de que todo vai indo ben.
Apertas para Gonzalo. Moitos ánimos para Magdalena
X.R. estarás babeante e agardo que no sexa da baba metafísica dos intelectuais. Eu o estaría. Este texto de Magdalena e unha declaración de auténtica admiración á vez que nos conta algo xa vivido, experimentado. Coma a miña querida Winehouse, só cantaba cousas que xa tiña vivido antes (sufrido ou gozado). Álegrome moito de que Magdalena retome pulso deste blog. É unha ledicia. Saúdos dende Boiro para un rianxeiro e unha palmeirense.
Lo de ” por siempre jamás ” ha sido un ” lapsus calami ” quise decir : Por siempre, perpetuamente. Un bico.
Querido profesor:
Aunque no os escriba, os leo todos los días. Vuestros artículos son para mí la botica que refresca mis neuronas igual que ese complejo de oseína que tomo cada mañana para reforzar mi esqueleto.
Como tu escrito me ha arrancado como siempre una o varias sonrisas quiero contarte que tu paraguas con o sin punto, me ha hecho recordar algo que me pasó hace MUCHOS, MUCHOS AÑOS…
Te cuento: En tiempos de Mari Castaña, – mi edad era la de la niña bonita del bingo – íbamos en el coche de línea mis amigas y yo para el Cine Elma de Puebla, en aquél entonces había revisor, ( era el que cobraba) como nadie tenía coche propio el autobús iba abarrotado, mis amigas y yo, íbamos de pie en el pasillo, como la mayoría.
Yo llevaba un paraguas de encarte y de apertura automática ( como los que a ti te emocionan) que me lo trajera papá de Ceuta. Yo estaba orgullosísima de mi paraguas, nunca había visto uno igual y estaba deseando que lloviera para poder estrenarlo. Aquel día era perfecto, las nubes anunciaban lágrimas celestiales.
Pasó por mi lado Gerónimo ( no el indio de Arizona ) el revisor. Pasó sin cobrarme las tres pesetas que costaba el viaje. Al ver que iba hacia delante le tiré de la manga y le señalé las tres ” rubias ” que yo llevaba en la mano, y Gerónimo, mirando hacia atrás y señalándome a aquel muchacho alto y delgaducho llamado José Manuel ( en aquél entonces, Lolo ) me dijo: ” Te lo ha pagado él”.
Yo no sé que ocurrió en los minutos siguientes, no recuerdo nada, solo sé que cuando bajé del coche, mi preciado paraguas estaba repartido en las dos manos, el mango de cabeza de dragón con su apertura automática, estaba separado del tronco del varillaje y la tela color turquesa tenía varios agujeros y en uno de ellos estaba la uña de mi dedo índice. No me frustré. Desde ese día, avanzó algo hermoso que ya se venía fraguando a través de mensajes subliminales. El paraguas que utilicé en los días de lluvia meses más tarde no era automático, era más grande, de color negro donde nos cobijábamos dos personas que se quisieron por siempre jamás.
Un abrazo profesor, espero que para la próxima ( aunque tal vez no pueda contestarte) vuelvas a hacerme sonreír. Un besiño.