X. Ricardo Losada. Cando souben, impresionado, que hai un proxecto científico promovido por Stephen Hawking para mandar por primeira vez na historia unha flota de naves espaciais a unha estrela, viñéronme á cabeza tres recordos. De inmediato,  Tales de Mileto, o primeiro filósofo, famoso por caer nun pozo do seu xardín cando paseaba mirando de noite as estrelas con afán estético e científico. Seguir lendo Viaxar á velocidade do puño →

X. Ricardo Losada. Téñome identificado de neno con personaxes famosos cos que compartía algunhas calidades (non porei exemplos por pudor), pero tamén con outros cos que non compartía ningunha. Así houbo unha época na que quixen ser como Johan Cruyff, aínda que as miñas características non o propiciaban. Eu era un futbolista maquiavélico (o gol xustifica os medios, calquera medio, mesmo a punteira ou a canela) e Cruyff un futbolista esteticista, moi ben perfilado naquela definición do fútbol que deu Antonio Deltoro: é a vinganza do pé sobre a man. Seguir lendo Traidor! →

X. Ricardo Losada. Para saber que todas as leis educativas son unha fraude chega con analizar o currículo de calquera materia. No que a min compete, Ética e Filosofía. Inabarcables, absurdos, feitos por uns tipos que carecen da principal característica intelectual que deben ter os alumnos de Bacharelato: saber distinguir o esencial do accidental. Como lles sucede aos malos alumnos nos exames (responden todo o que saben, non o que se lles pregunta), estes expertos poñen no currículo absolutamente todo o que estudaron ao longo da súa vida. Seguir lendo Expertos que contan cos dedos →

X. Ricardo Losada. Sempre me pareceu tan ridículo crerse bo escritor por ter moitos lectores como por ter poucos. Pero quixera traer hoxe aquí unha pequena reflexión sobre este último caso, o deses autores crípticos e ao alcance de moi poucos, e facer unha proposta. Ao fin e ao cabo, os primeiros adoitan ter a elegancia da claridade e o risco de ofrecérense espidos, sen coartadas estilísticas ou vangardistas. Os segundos, porén, distáncianse do lector común con coartadas que sempre deixan no aire (mesmo a lectores moi intelixentes e formados) a sospeita dunha fraude, unha covardía ou unha busca patolóxica de orixinalidade. Seguir lendo Que ben, nin a familia me le →