X. Ricardo Losada. É un deses momentos, como o 23 de febreiro do 1981 ou o 11 de setembro de 2001, que recordas toda a vida. (Si, oh, acórdome ben, estaba en tal sitio facendo tal cousa…). Pois neste, lendo a prensa na sala de profesores do meu instituto, dei con este titular: A esquelética Barbie acomódase ao mundo real. E esta entrada: Mattel crea novas monecas con tallas aproximadas ás siluetas femininas que poden verse polas rúas de calquera cidade. O lóxico nun profesor de Ética coma min sería pensar en como aproveitar a noticia para traballar en clase os problemas alimentarios da adolescencia, como a anorexia Seguir lendo Violado por unha “barbie” →

X. Ricardo Losada. O outro día tiven un problema que moita xente considerará frívolo, pero que a min me parece da máxima relevancia. Escribindo un artigo no que mencionaba o cadro La virgen con el niño y san Juanito, xurdiume unha dúbida: Dicir San Juanito é unha contradición nos termos ou unha tautoloxía? Para aqueles escépticos que consideredes que, así suscitado, non é máis que un problema escolástico, recordareivos que no Rijksmuseum da moi civilizada cidade de Amsterdam acaban de decidir cambiar os nomes dos cadros que fosen ofensivos ou que apelaran á raza, a relixión ou a certas diferenzas físicas. Moza negra, por exemplo, pasará a ser Moza con abanico. Seguir lendo Deus Xesusiño →

X. Ricardo Losada. Ninguén traballa máis que un profesor de Filosofía. Non me refiro á intensidade (que tamén) senón a algo máis indiscutible, a cantidade de horas: 365 por 16, 5840 horas ao ano, descontando as preceptivas oito horas de sono que, no noso caso (a mente filosófica nunca descansa), é moito descontar. Se vos parece esaxerado, recordade que o noso traballo consiste en pensar, e estamos todo o día dálle que dálle. Un albanel deixa de pór ladrillos cando chega á casa, un taxista de conducir, un médico de curar… Seguir lendo Verdade desmoralizadora →

X. Ricardo Losada. Madrugar. Mexar con fluidez. Mirarte ao espello, chiscarte o ollo e gozar de que o tempo aínda pase. Ducharte en auga fría e notar que nun instante milagroso a somnolencia deixa paso á lucidez. Pór roupa interior que a pel agradece limpa. Acomodarte no estudo e escribir ao ditado do somnámbulo que vive en ti. Saír á rúa e, faga o tempo que faga, sentirte animista. Camiñar cara ao instituto desexando explicar filosofías centenarias con recursos que ti ideaches para que os alumnos as vivan en primeira persoa. Sentir que o inanimado te recibe co ánimo de sempre. Seguir lendo Un día perfecto →