X. Ricardo Losada. Vou confesalo. Teño escrito e publicado moitas críticas de libros, pero, por temor ao desprestixio, nunca contei o criterio que utilizo para saber se un libro é bo. O que escribo despois é simple leria para quedar de entendido cos ilustrados lectores. Cal é ese criterio? Depende do xénero literario pero sempre está relacionado coa miña cabeza. Ollo. Non coa cabeza como software (mente) senón coa cabeza como hardware (cranio). Así… Sei que un libro de filosofía é bo, se, mentres o leo, levanto moito a cabeza, e miro o teito ou o ceo. Seguir lendo Amigo ou narrador, escolle →

X. Ricardo Losada. Nun artigo anterior falei dunha idea de Schopenhauer que sempre me pareceu profunda: a felicidade e o pracer non son máis que o sosego dun malestar. Non bebemos porque nos guste o viño senón para evitar a desagradable sensación de ter sede. Como me pasa moitas veces cando publico algo, un amigo lector preguntoume, en público e diante da muller (cabrón! Seguir lendo Duelo de malestares e sosegos →

X. Ricardo Losada. Entre os meus recordos máis prezados están os momentos nos que oín por primeira vez ideas que me romperon completamente os esquemas de adolescente ou de universitario. Adoito dividilas en dous tipos: aquelas coas que  estaba de acordo, e aquelas coas que non. O curioso é que sempre aprendín máis das últimas. É unha das razóns de que Nietzsche e Schopenhauer sexan dous dos meus filósofos de cabeceira. Coincido moi pouco coas súas propostas pero ensináronme moitísimas cousas sobre o ser humano. Seguir lendo O sosego dun malestar →

X. Ricardo Losada. (Rezar quenta o corazón. Álvaro Cunqueiro). Meu irmán morreu con 57 anos por un cancro fulminante. O venres pasado celebramos o cabo de ano. Cando ía para a igrexa oín ao lonxe as campás e recordei algo que dicía Nietzsche e que acababa de ler no libro de Emmanuel Carrère O reino: “Cando unha mañá de domingo oímos repicar as vellas campás, preguntámonos: é posible? Seguir lendo Epicuro non matará a meu irmán →