X. Ricardo Losada. O outro día, diante dun bo cocido, mentres un amigo se tocaba con gusto o bandullo, déuseme por pensar que estamos habituados a chamarlle felicidade do corpo ao que non é máis que felicidade da mente. Comer só foi un acto voluptuoso para o corpo dos primeiros homínidos, que comían coas mans e os dentes carne crúa, e remataban cun bo eructo, o maior signo de felicidade corporal que un poida imaxinar, e que hoxe reprimimos, covarde e significativamente. Pero desde que inventamos o lume, as salsas e as especias, comemos coa mente, é dicir, con coitelos e garfos e vaixela, e rematamos co absurdo e barroco sucedáneo que ideamos para o eructo: esas enfastiadas conversas sobre a comida que comemos. Seguir lendo Kafka non sabía eructar →

X. Ricardo Losada. Guy de Maupassant, o gran escritor francés, foi un dos opositores máis férreos (nunca mellor dito) á torre Eifell, pero un día foi ao restaurante miradoiro desa torre, e un amigo, sorprendido, preguntoulle que facía alí. “É o único sitio de París desde o que non se ve a torre Eifell”, contestou. A min pasoume algo parecido cando fun traballar a un instituto de Cee. Seguir lendo O feo será bonito →

X. Ricardo Losada. Un convértese en adulto cando arranca da parede os pósteres da adolescencia. A min pasoume aos 22 anos. Unha noite tiven unha conversa cun amigo sobre os pósteres que tiñamos no cuarto (Chaplin, Picasso, Che Guevara, Marilyn) e díxome que el os retirara porque descubriu que os tres homes eran uns machistas furibundos. Chaplin vexou moitas mulleres, mesmo as fillas. Picasso só falaba con elas co pene. O Che era tan misóxino que lle prohibiu aos biógrafos falar da súa relación coas femias. De Marilyn non me dixo nada. Usaba o seu póster para o mesmo ca min. Dito finamente, autoerotismo. Seguir lendo O último póster →

X. Ricardo Losada. Nun artigo anterior publicado neste mesmo blog falei dun curioso caso que lle oín á divulgadora científica Mary Roach. Un médico viu nunha ecografía como un neno se masturbaba no útero materno. Un lector, bastante puritano, por certo, afeoume o artigo. Coa cantidade de cousas edificantes sobre as que se pode escribir, facelo sobre unha ecografía como aquela só revelaba a depravación da miña mente. Seguir lendo Acariciar o moneco →