X. Ricardo Losada. Non recordo quen dicía que mentres non teñamos unha masa fiable de cidadáns, nunca teremos uns políticos fiables, pero é o lema que debería guiarnos, e non nos guía. Por iso observo con preocupación todos eses movementos cidadáns que xurdiron en Europa nos últimos anos. Seguir lendo Mariñeiros de retablo barroco
X. Ricardo Losada. X é un vello amigo de infancia que emigrou con éxito a Suíza a mediados dos oitenta. Pasa as vacacións de verán en Rianxo desde hai quince anos e sempre quedamos para tomar un café. Aprendín con el máis sobre a relación entre a Europa do norte e a Europa do sur que lendo a prensa. Sobre todo coa evolución das nosas conversas. Antes da crise practicamente non falabamos de Rianxo. Seguir lendo Autóctonos contra emigrantes
X. Ricardo Losada. Debo recoñecer que me decepcionan moitas persoas que se consideran relixiosas. Xa de pequeno, non podía comprender como os cregos e algunhas beatas tiñan tan mal carácter, e se pasaban o día ameazando co inferno e prohibindo facer cousas. Era como se a alguén lle tocase a cotío a lotería e vivise enfadado. Porque crer en Deus, pensaba eu, era como se che tocase o gordo todos os días. Se alguén cría de verdade que falaba cun Deus omnipotente e misericordioso, que te agardaba para darche a felicidade eterna, sentiríase protexido de calquera continxencia e viviría felicísimo e con ganas de compartir esa felicidade. Seguir lendo Crentes de sangue frío
X. Ricardo Losada. Dinme algúns amigos que dous dos meus últimos artigos son un pouco tristes, pero non estou de acordo. É certo que falan dun irmán morto, pero un deles di que se escondeu e que algún día meus pais o descubrirán, e o outro que a proximidade da morte fainos mellores persoas. Non hai tristeza por ningunha parte. E, se a hai, non é esa tristeza que se alimenta dun mesmo, consumíndoo, senón esa outra que te anima a gozar máis aínda a vida. Seguir lendo Unha cousa que non sabías da tristeza