X. Ricardo Losada. Os últimos dous meses visitei máis hospitais e cemiterios que en toda a miña vida. Sentín dor en graos moi distintos. Desde esa dor por un irmán, que xa será, para sempre, parte da miña paisaxe interior, ata esa outra que compartes cos coñecidos mentres depositan o ataúde do seu familiar no panteón, e esqueces en canto saes do cemiterio. É unha gradación da dor necesaria para a supervivencia e coa que debemos aprender a convivir, sobre todo, a certa idade. Seguir lendo Triste logo xusto →

X. Ricardo Losada. Tedes na man o anuario número 10 da Asociación Cultural Barbantia, un número polo que os seres humanos sempre tivemos devoción. Xa Pitágoras o consideraba un número sagrado. Non sei se este anuario tamén o será, pero sei que é un milagre, e non, desde logo, por razóns místicas relacionadas co número 10. Tamén o foron o número 1, o 2, o 3… Máis aínda a partir do 4, en plena crise, xa que a maioría da xente pensa como aqueles asesores de Winston Churchill que, na II Guerra Mundial, lle propuxeron reducir a cero as axudas culturais. E case ninguén coincide coa resposta que lles deu Churchill: “Entón, para que loitamos?”. Seguir lendo Limiar do anuario Barbantia 2014 →

X. Ricardo Losada. Dime con quen andas e direiche quen es, di un coñecido refrán. A min gústame esta variante: Dime de quen es fan e direiche quen es. Aínda que sei que un pode idolatrar a Xesús e comportarse como Al Capone, creo que do tipo de persoas que adoramos pódese deducir o tipo de persoas que somos. Se un emprendedor está obsesionado con ser como Bill Gates, que queredes que vos diga. E se unha adolescente é fan de Paris Hilton, non hai que ser psicólogo para saber de que pé coxea.

     Eu nunca fun propicio a ser fan de ninguén. De feito non pedín un autógrafo na miña vida. Pero, como en todo, hai excepcións. Seguir lendo Amancio Prada musica un pase de Johan Cruyff →