Amancio Prada musica un pase de Johan Cruyff

cruyff 2X. Ricardo Losada. Dime con quen andas e direiche quen es, di un coñecido refrán. A min gústame esta variante: Dime de quen es fan e direiche quen es. Aínda que sei que un pode idolatrar a Xesús e comportarse como Al Capone, creo que do tipo de persoas que adoramos pódese deducir o tipo de persoas que somos. Se un emprendedor está obsesionado con ser como Bill Gates, que queredes que vos diga. E se unha adolescente é fan de Paris Hilton, non hai que ser psicólogo para saber de que pé coxea.

     Eu nunca fun propicio a ser fan de ninguén. De feito non pedín un autógrafo na miña vida. Pero, como en todo, hai excepcións. Eu teño dúas, e as dúas, como non, veñen da adolescencia. A primeira é o Johan Cruyff xogador. Víao en cada partido como se vise a encarnación do Deus do fútbol. Soñaba esperto e durmido con aqueles centros seus co exterior do pé. Levei un desgusto inmenso cando souben que o expulsaran nunha semifinal do Teresa Herrera contra o Peñarol por darlle unha patada na cara (con moita clase, pensei) a un contrario. Eu tiña entrada para a final, e fun, pero negueime a velo sancionado no banco de suplentes. Sei que estaba porque mo dixo meu pai. Dous anos despois fun xogar un partido de Liga Nacional de Xuvenís ao Molinón. Non rasquei bola. O Barcelona de Cruyff xogara alí quince días antes, e pasei o partido pensando en ducharme en todas as duchas do vestiario visitante. Así o fixen, e pasei o resto da miña adolescencia contándolle aos amigos que me duchara na mesma ducha que Johan Cruyff.

 amancio prada       A outra excepción é Amancio Prada. Aínda hoxe recordo o lugar e a hora do ano 1974 no que oín o disco Vida e morte, e a conmoción que me provocou. A partir daquel momento comprei todos e cada un dos seus discos. Era tal o paroxismo que me provocaba, que, cando estudaba en Santiago, compraba o disco e, como non tiña tocadiscos ata que chegaba á casa a fin de semana, aprendía de memoria as letras das cancións. Recordo a felicidade que me supuxo explicarlle a un arxentino nun pub próximo ao Retiro de Madrid, no ano 1978 (excursión de COU), quen era aquel Amancio Prada que oiamos en directo. Nin que falaras de Deus, díxome, e así era: as súas cancións eran puros milagres. Moitos dos momentos máis álxidos da miña espiritualidade están ligados ás cancións de Amancio Prada. Miña avoa e miña nai (agardo que me perdoen, debía ser insufrible) sabían de memoria a letra e a música das súas cancións, e iso que só o oíran por delegación na miña voz. E non só Adeus ríos, adeus fontes ou Campás de Bastavales, sabían o Cántico espiritual enteiriño. Si. Si. Ese longo poema místico de san Juan de la Cruz.  

cruyff     Moitos anos despois oín nunha canción norteamericana estas palabras: “Sempre somos tres: o meu eco, a miña sombra e eu”, e pensei que definía case perfectamente a miña adolescencia. Amancio era o eco, Johan, a sombra, e eu, era realmente eu? Porque, como era posible que un mesmo eu fose fan de dous ídolos tan antagónicos? O fútbol era, daquela, un mundo de brutos insensibles e ignorantes, alienados e frívolos, e a música protesta un mundo de anxos sensibles e ilustrados, comprometidos e profundos. Aínda hoxe non sei que se pode deducir sobre min desas dúas paixóns. Pero estou completamente convencido de que o mellor da miña personalidade vén de que na adolescencia á miña sombra lle gustase oír o meu eco, e ao meu eco lle gustase ver a miña sombra, sendo tan distintos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *