X. Ricardo Losada. Nun libro marabilloso, Tumbas de poetas e pensadores, Cees Nooteboom conta as emotivas visitas que fixo ás tumbas de 80 literatos. Eu estiven ante dúas delas (Julio Cortázar e Oscar Wilde) e a pesar do enorme aprecio que teño polas súas obras, non sentín nada. Pásame o mesmo no cemiterio de Rianxo, diante dos panteóns de Manuel Antonio e Rafael Dieste, dous escritores que tamén admiro. Nunca me inquietou esa insensibilidade. Por que tería que sentir algo, nin sequera sei se me caerían ben persoalmente. Así, non me estrañou disentir de case todo o que Nooteboom di na introdución dese libro. Por exemplo: “A maioría dos mortos calan. Seguir lendo Tumbas de poetas e amigos
Arquivo da categoría: X. Ricardo Losada
Bailar sentado
X. Ricardo Losada. Na película homónima, Ida é unha novicia orfa que pasou toda a vida nun convento. Antes de converterse en monxa, como proba da firmeza da súa fe, a madre superiora dille que pase unha temporada con Wanda, unha tía da que nunca oíra falar. Wanda, que loitou contra o nazismo, leva unha vida licenciosa para soportar o réxime comunista polaco co que colabora. Revélalle a Ida que é xudía e que os pais foron asasinados polos veciños durante a II Guerra Mundial para quedar cos bens, e acompáñaa ao seu pobo natal. Alí conseguen que o asasino lles revele o lugar onde foron enterrados, desentérranos, e entérranos nun cemiterio xudeu. Ao mesmo tempo, Ida coñece un mozo saxofonista, e acaba facendo o amor con el. Seguir lendo Bailar sentado
Defensa do feísmo
X. Ricardo Losada. Unha pregunta que a moitos vos parecerá absurda: se a xente do común non pode chamarlle feísmo á pintura cubista, ¿por que os expertos urbanistas poden chamarlle feísmo á zona nova de Santiago? Acepto que lle chamen incívica, enferma, mesmo almacén de humanos. Pero non fea. Vivín sete anos nela e fun feliz. Aínda hoxe, trinta anos despois, sinto certo deleite cada vez que paso diante dos pisos nos que vivín. Non sinto o mesmo na zona vella de Santiago, onde non podo evitar asociala con Xerardo Estevez e os libros de historia da arte. Seguir lendo Defensa do feísmo
Leonor e outros clons
X. Ricardo Losada. O xenial escritor portugués Gonçalo Tavares dixo algo sobre os filósofos que eu só aplicaría aos malos filósofos: “Se todos tivésemos unha boa condición física non habería filósofos; os filósofos, como están cansados, dedícanse a resolver problemas tipo: Se a laranxa nacera dunha árbore chamada maceira, ¿habería que chamar mazá á laranxa ou laranxeira á maceira?”. Tiven esa mesma sensación oíndo os debates televisivos sobre monarquía ou república que seguiron á abdicación de Xoán Carlos I, e comprendín que o mellor argumento contra a monarquía non é filosófico nin político nin histórico. É unha nena chamada Leonor. Seguir lendo Leonor e outros clons