Román Arén. Don Juan Eugenio de Hartzenbusch foi carpinteiro, pero chegou a erudito, fundamental na súa época para a comprensión do teatro, membro da Real Academia Española en 1847 e a director da Biblioteca Nacional en 1862. Nacera en Madrid en 1806, de pai alemán e nai andaluza, e no seu século foi famoso como dramaturgo por Los amantes de Teruel e como poeta polas súas Fábulas en verso castellano (1848), xénero poético moi cultivado no século XIX e no que tamén destacaron os galegos Luis Folgueras, Concepción Arenal e o Barón de Andilla. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CXXXI. Hartzenbusch
Arquivo da categoría: Román Arén
Galicia e os galegos na poesía castelá CXXX. Polo de Medina
Román Arén. Salvador Jacinto Polo de Medina (1603-1676), foi grande admirador de Francisco de Quevedo, quen inflúe de maneira decisiva na súa poesía xocosa e satírica. Natural de Murcia, cara a 1630 publicou Las Academias del jardín y el Buen Amor de las Musas, pero é coñecido, sobre todo, pola fábula mitolóxico-burlesca “Apolo y Dafne” (1634). Era sacerdote e foi secretario do bispo de Lugo, supomos que na Corte, pois non consta que coñecera Galicia. Cando fala de nós, fala de oídas e polo prexuízo que se nos ten na capital do Estado, pois os galegos, pobres, exercen os máis humildes oficios. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CXXX. Polo de Medina
Viaxe na procura dun sentido ontolóxico
Román Arén. É xa moi firme a traxectoria poética de Gonzalo Hermo, quen, tras Crac e Celebración, edita agora A vida salvaxe, pero o fío que vencella as anteriores entregas segue aínda presente nesta busca do sentido da vida e do paso do tempo que a configura. Unha viaxe a través da escrita na procura dun sentido ontolóxico que é, asemade, persoal e universal. Mais ese transcorrer da vida humana non está só perante o tempo, está tamén a carón da natureza, noutro tempo, antigo e eterno a un tempo. O poemario descoloca o lector ao comezar polo epílogo, que apunta coma unha frecha o sentido profundo do libro: a escoita do atemporal, que, non obstante, se mestura coas experiencias biográficas do eu lírico e coas etapas da Humanidade. Seguir lendo Viaxe na procura dun sentido ontolóxico
Séneca connosco
Román Arén. Lucio Anneo Séneca (4 a. C.- 65 d. C) é un dos autores fundamentais da Idade de Prata de Roma, o que o situou por detrás dos autores da idade dourada (Virxilio, Horacio, Cicerón, Ovidio…). Pero o seu influxo foi moi importante na cultura occidental a través do estoicismo, filosofía da que foi o gran mediador, máis ca un construtor dun sistema filosófico. Discípulo de Fabiano, do pitagórico Soción de Alexandría, pero, sobre todo, de Átalo, de quen tomou a liberdade para acoller todo o bo que tivesen outras escolas fóra do estoicismo. Viviu moitas vidas: político, orador, exiliado, mestre de Nerón, especulador… Pero a súa prosa segue a interpelarnos. Seguir lendo Séneca connosco