Román Arén. Xa dende o ano 2000, no que Xabier L. Marqués (Ribeira, 1959) publicou Polos mares das améndoas, “os recordos rillan na memoria” e agora con Arró (2019) vaise á procura desa nasa memorial na que se engaiola a infancia, nese arró, esa faixa de terra para conter os ríos? (mentres o arro é o corazón das árbores), que é a un tempo fértil e erma, unha cicatriz, unha ferida cosida pero que proe, na que se pretende atopar a nenez intemporal e abafante, sensorial, a era da linguaxe, da creación do mundo, pois é a palabra, as palabras, quen crea ao nomear as cousas, non os actos. Seguir lendo Arró, de Xabier L. Marqués
Arquivo da categoría: Román Arén
Galicia e os galegos na poesía castelá. CXIV. Unha sombra recuperada: Luciano de San-Saor
Román Arén. Durante anos foi só unha sombra na historia do Ultraísmo, en realidade chamábase Lucía Sánchez Saornil, nacida en 1895 de oficio telefonista. Comezou como modernista, publicou en <Los Quijotes>, <Cervantes>, anunciou un libro, nonnato, Estuario e marchou a Valencia. Militante da CNT, feminista, periodista, fundou <Mujeres Libres> e dirixiu na guerra <Umbral>. Amiga do pintor galego Fernández Mazas, pero tamén do falanxista Eugenio Montes. Tras a guerra marchou ao exilio e en 1975 comezou a ser recuperada grazas a Mary Nash e hoxe está xa compilada a súa poesía. Colaboradora de <Cosmópolis>, <Martín Fierro>, <Plural>, <La Gaceta Literaria>, <Tableros>, <Ultra> de Madrid e <Gran Guiñol>. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. CXIV. Unha sombra recuperada: Luciano de San-Saor
Galicia e os galegos na poesía castelá. CXIII. Humor e vangarda: Francisco Vighi
Román Arén. O acercamento de Valle-Inclán ás vangardas con La pipa de Kif (1919), e máis concretamente ao Ultraísmo con “Estética de la mujer de color”, provocou as ironías de Risco e outros intelectuais coetáneos. Entre estes estaba Francisco Vighi (1890-1962), enxeñeiro industrial e poeta, que ás veces asinaba “Benito Baranda”. Comezou como poeta postmodernista, pasando logo ao ultraísmo, movemento no que salientou pola calidade e humor. Fixo hai-kais e caligramas e só recolleu a súa obra en 1959, Versos viejos. Republicano, estivo uns meses no cárcere e uns anos depurado como profesor, foi moi amigo de Ortega y Gasset, Unamuno, Gómez de la Serna e Valle-Inclán e foi Eugenio Montes quen fixo a súa necrolóxica. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. CXIII. Humor e vangarda: Francisco Vighi
Galicia e os galegos na poesía castelá. CXII. Máis ultraístas: Pedro Garfias
Román Arén. Da importancia do galego Eugenio Montes dan clara idea non só os seus textos nas revistas ultraístas, senón tamén o número significativo de poetas deste movemento que lle dedicaron poemas: Ciria y Escalante, Ernesto López Parra, Lucía Sánchez-Saornil, Joaquín de la Escosura, Pedro Garfias, Guillermo de Torre, Gerardo Diego, e xa superado o Ultra, Lorca dedicoulle unha das seccións do Poema del cante jondo (1931); mereceu tamén poemas de Emilio Mosteiro, colaborou con Borges no poema automático que enviaron a Tzara, foi amigo de Dalí e Buñuel, logo viría o falanxismo e o academicismo retórico de postguerra. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. CXII. Máis ultraístas: Pedro Garfias