Galicia e os galegos na poesía castelá. CXIV. Unha sombra recuperada: Luciano de San-Saor

lucia-sanchez-saornilRomán Arén. Durante anos foi só unha sombra na historia do Ultraísmo, en realidade chamábase Lucía Sánchez Saornil, nacida en 1895 de oficio telefonista. Comezou como modernista, publicou en <Los Quijotes>, <Cervantes>, anunciou un libro, nonnato, Estuario e marchou a Valencia. Militante da CNT, feminista, periodista, fundou <Mujeres Libres> e dirixiu na guerra <Umbral>. Amiga do pintor galego Fernández Mazas, pero tamén do falanxista Eugenio Montes. Tras a guerra marchou ao exilio e en 1975 comezou a ser recuperada grazas a Mary Nash e hoxe está xa compilada a súa poesía. Colaboradora de <Cosmópolis>, <Martín Fierro>, <Plural>, <La Gaceta Literaria>, <Tableros>, <Ultra> de Madrid e <Gran Guiñol>. Gullón e Fuentes Florido incluírona nas súas antoloxías. En <Grecia>, xullo de 1920, apareceu o poema “Es en vano”, con esta dedicatoria “Para Eugenio Montes piloto ultraísta”:

71YiiRxQKiLDetrás de nosotros/dejamos un rastro de cadáveres./A cuántos los quisiéramos resucitar/y darles su sol y su cantar y su sonrisa/Nada hay que pueda ponerlos en pie/De algunos nos hemos traído el perfume/pero ellos van en sus cajas negras/río abajo.

Entre 1918 e 1939 foi unha das mulleres importantes na cultura española, amiga de Durruti, de Adriano del Valle e de Cansinos. Hoxe contamos coa súa Poesía (1996), editada por Rosa Martín Casamitjana e sabemos que publicou en 1937 Romancero de mujeres libres. Aparece xa en antoloxías importantes como Peces en la Tierra (2010), de Pepa Merlo, Las cosas se han roto (2012) de Juan Manuel Bonet, Capital de la gloria (2006), de Jesús García Sánchez ou Poesía y poética del ultraísmo (1989), de Fuentes Florido.

De ideoloxía anarquista, colaboradora de <Tierra y libertad> e <Solidaridad Obrera>, tras o exilio en Francia, volveu a España nos anos corenta e faleceu en Valencia en xuño de 1970.

Un comentario en “Galicia e os galegos na poesía castelá. CXIV. Unha sombra recuperada: Luciano de San-Saor

  1. Buenas tardes, Román:
    Después de una mañana muy ajetreada, la tarde a sido intensa pero placentera. Hoy a las cuatro y media ha salido una “andaina” desde Ribeira hasta el monte de san Alberte de la cual participé. A las seis y media había misa, pero yo solo saludé al santo para que notase mi presencia y decirle que, si su Jefe lo permitía, para el año volvería a visitarle en su ermita, ( ya ves, una conversación muy trivial ) y me vine caminando hasta Palmeira.
    Acabo de llegar y he leído tu entrada, pero como estoy tan cansada, no quiero contagiarte mi cansancio, ( reconozco que a veces soy pelma ) solamente decirte que me ha gustado doblemente por tratarse de una mujer y que hay muchas Lucías en la sombra.
    Besiños palmeiráns.
    P.D. Permíteme felicitar a Alberte Pagán y a todos los así llamados.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *