Pantalón de coiro, cinto dourado

MF921A08O-G11@9Marina Losada Vicente. Vestino sentindo que valía máis que todo o contido do meu roupeiro. Un pantalón de coiro, de cor tella, coa etiqueta arrincada para que non o puidese devolver, e un cinto dourado, de moito deseño. Non tiña eu chambra que fose conforme, nin prenda de tanto nivel. Non tiña zapatos á altura das circunstancias, nin bolso que lle fixera bo acomodo. Por non ter, non tiña costume de achegarme aos escaparates onde se podería vender unha peza dese importe.            Un día chegou ás nosas vidas Elvira, unha muller de aldea costeira, como a nosa, pero na outra punta da provincia. De atopala na volta da esquina sen maquillar, de seguro que non a recoñecería, nin eu nin ti, que tanto te mirabas nela.

            Era xente de cartos, dedicada á venda de marisco que criaban nunha cetárea sen declarar, debaixo mesmo da cociña. Casara moi ben casada, cun perito de obras públicas, se non recordo mal.

            Vestirme a min como ela facíache sentir unha especie de vertixe de altura novo e agasallador. Levarme ao teu lado, sabendo cando custaba cada perna do pantalón, vestíate a ti, non a esta que nin se maquillou nin pasou polo salón de beleza, nun traxe de corte e patrón burgués.

            Facíame dano na entreperna; era de cadeira baixa e vese que a miña é de altura superior á media. Facíame dano na entreperna e tiveches que escoller: Ou pantalón ou entreperna. E claro, gañou o pantalón, que para substituír a entreperna tiñas a fantasía.

            Mágoa que do coiro non se poida tirar nin un mal trapo para secar a louza, pensaba eu, mentres miraba como a cor tella do teu pantalón se deixaba comer por un golpe de lixivia.

2 comentarios en “Pantalón de coiro, cinto dourado

  1. Bellos recuerdos, querida Marina.
    Con catorce años puse por primera vez unos pantalones color pistacho que me los había prestado mi amiga Merche. Eran americanos, y en los bajos tenían una tira que quedaba debajo del pie. Eso hacía que los pantalones quedasen tirantes y sin una arruga. Para las que éramos de pierna delgada nos sentaba a las mil maravillas pues nos disimulaba ese arco parecido al supraciliar llamado cejas, que tenía en las piernas por falta de chicha.
    Era el día de Moldes, y allá en la romería al verme J M. tan riquiña, el niño revoltoso de la venda en los ojos y las flechas en el carcaj, le lanzó una de ellas e hizo que me sacase a bailar.
    Tu entrada, Marina, ha conseguido desfogar el mal humor con el que me he levantado pensando que tengo que ir a votar. Bueno, pues voy a poner mi blusa pistacho a ver que sale de aquí. Allá voy a cruzar el Rubicón, a ver si la suerte está echada y nos depara suerte.

    Siempre un placer leerte, querida. Besiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *